ANKARA'DA İKİ MEVSİM

Önce sert rüzgârlar esti.
Yapraklar çýnarlara,
Kestaneler atlarýna küstü.
Ýndiler aþaðý birer ikiþer.
Kiminin kabuðu dikenli, kiminin patlak.
Baktýlar! Öbür yapraklar da atladýlar.
Aðaçlar kaldý çýrýlçýplak…
Geçti yaz...

Sonbahar nazlandý,
Kaldýrýmdan kaldýrýma
Sürüklendi biraz.
Çöpçüler çok kýzdýlar.
Sonbaharý süpürüp bidonlara koydular.
Kimse görmesin diye.
Gece Mamak’a götürdüler
Ben gördüm, bilirim.
Orda birileri bir saða, bir sola bakar,
Kibrit çakýp sonbaharý yakar.
Kesin yaktýlar…
Hem kel hem fodul kaldý Kumrular.

Ve bugün Ankara
Bensiz seninle yaþadýðý günlerden birini,
Sensiz benimle yaþadý.
Lapa lapa kar yaðdý.
Çatýlar duvak, yerler gelinlik giydi.
Kartopu oynadýk, kardan adam yaptýk.
Akþam, Bartýn kestanesi soyduk…

Sabah sýðýrcýklar serçeler
Daldan dala uçtular ama nafile,
Karlar altýnda kaldý bütün nevale…
Penceremizdeki karý oyduk
Ýçine bayat pilav koyduk…

Gözükmüyor sisli daðlarý Ankara’ nýn.
Mektuplarýnda yazdýðýn güzelliði kalmadý,
Ýlkbaharýn, yazýn…
Ve ben o ilkbaharý,
O yazý hiç görmedim…
Ve þimdi soðuk…

Çok üþüyorum caným…






Fodul:Hem kel hem fodul
Yani keli var bir de herkesin kelini görecek kadar boyu kýsa olan kiþi..


Sosyal Medyada Paylaşın: