Adýna, Attýðým her adým, Gizli iz býrakýr kaldýrýmlara. Seninle, Sensizliðin afiþlerini asarým, Baltalý Kapý Han duvarlarýna. Suskunluðuma, Sesin deðsin diye, Seni çaðýrýr kýrýk bakýþlarým. Çaresizlik, Merkezine atýlýr, solgun mavi sloðanlarým. Ve düþündükçe, Bir martý kapar yüregimi, Ardýndan, Deniz gibi bakarým, Dalgalanýr, Dokunamam. Güneþ çýkar yörünðemden, Gün susar karanlýkta. Ay ýþýðý yýldýzlarýn, Erken çekip gitmesine, Bir anlam veremem. Adýmdan sonra bildiðim ikinci þeydir. Seni kalan ömürden saymak. Gözlerime anýlar bürünür, Sabahcý umutlar batar, Uykulara bölünürüm. Beklerim... Bir heyacan sarar, Canýmýn içinde can tutuþur, Hasretin pususuna düþer vurulurum. Sana olan duygularým kanar. Yine sana sýðýnýrým yollarým uzar. Etrafým da karanfiller kokar. Ýlk yardýmýna muhtaç kalýrým. Ýþte o vakit yok mu, Bir ben duyar beni, Bir de içimde ki, Düþkondu ...