GÖKYÜZÜNDE BULUŞAN İKİ ÇİFT GÖZ
Gözlerimi kapattým bu gece…
Mehtaba ayrýlýk düþer ya bazen
Ýþte sevgili,
Benimde hasret vurdu kapýmý
Çalmaz diyordum, bana uðramaz…
Ne mümkünmüþ ki gerçek oldu,
Ayrýlýk erken oldu
Gözlerimi alýp gidiyorum uzak diyarlara…
Gönlüme söz geçiremem biliyorum sevgilim ama
Olsun zamanla unutur, diyorum
Avutuyorum öylece…
Seninle gezdiðimiz sokaklardan geçiyorum
Ýçimi bir hüzün kaplýyor ki sorma
Hani bana demiþtin ya “seni asla býrakmayacaðým” diye
Býraktýn be sevgili
Olmadý iþte
Yetmiyormuþ sevmek
Yetmiyormuþ kör gibi âþýk olmak
Cana kýymak bile boþunaymýþ yeri geldiðinde
Hüzün erken bastý buralarda
Yaðmur ve þimþek…
Anla artýk sevgili
Kapýyý çalan ayrýlýk
Esen rüzgâr deðil, fýrtýna
Gelen aralýktan içeri giren ses artýk bir baþka,
Duyulur buradan ta derinlerden gelen uðultu gibi…
Giderken gözlerini de alýp gittin
Beni sende býrakýp gittin
En çok beni yakan ne biliyor musun, sevgili?
Gözlerini benden koparýp gittin…
Akþamlarý gökyüzündeki en parlak yýldýzlara bak sevgili
Ben her akþam bakacaðým
Ve her baktýðýmda senin gözlerini göreceðim
Sen baktýðýn sürece gökyüzünde buluþalým
Eðer beni unutursan gökyüzünden sardunyalar uzat,
Uzat ki seni görme ihtimaline karþýlýk,
Göremeyeyim…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.