Çoðu zaman cümle aralarýna saklýyorum seni. Kendimle yüz yüze hesaplaþýyorum, sana varýyorum. Bildiðim en doðru yanlýþ’ýmdýn; Olgunlaþtýrmasaydý beni yaþattýðýn acý, Kim bilir hangi yokuþlarda sendelerdi içimin ürkek çocuðu. Bakma dilimin kusuruna sen; Madem ki sol yanýmda eskittin anýlarý, ilk söz gibi son söz de onun... Aslýnda çok dostum vardý, her gece aðlarken. Yalnýz býrakmazdý beni hiç gözyaþým, Hüznüm ve belki de kaynaðý belirsiz kanayan yüreðim.. Aslýnda hiç de yalnýz deðildim. Sadece sensizdim... Aþk, görme engelli deðildi oysa. Görmek, engelli’ydi sen tarafýndan. Bilmeliydin belki de; Nereye gitsen, hangi renge bürünsen de hep aþk’týn benim için. Göz alýcý bir gerdanlýk gibi taþýrken sancýný boynumda. Kim bilir, belki de dilimden kurtulup yüzüne çarpan tek gerçekti seni sevdiðim..
Benimkisi kalbe aþk dokumak.. Sabýrla anlaþýp beden nakli yaptým sen’den bana. Can çekiþiyor metanetim; ya bakýversen, ya býrakýversen diyorum.
Sosyal Medyada Paylaşın:
pesimist_19o3 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.