kýþta açan kardelendi sevdam, sana dönmüþ bir gündöndü çiçeði, hiçkimse bilmiyordu, sen bile bilmiyordun asýl gerçeði, oysa ben seni seviyordum, ölürcesine, delirircesine, kýyamet gibi seviyordum...
ve sen imkansýz sevdam, sen görmezden geliyordun. sen umursamaz, sen havalý, sen asri bir kýzdýn, bense tutuk, mahcup, dili ketum, sana tutsak bir yürek. o küçümser bakýþlarýný salýp, her defasýnda aklýmý baþýmdan alýp, o gururlu baþýný kaldýrýp, sonra beni iç çekiþlerime daldýrýp, fütursuzca salýna salýna önümden geçiyordun, her sabah, her Allah’ýn günü, ayrý bir iþkenceydin iliklerime vuran, ve bendim önünde elpençe divan duran, yine bendim hiç olmayacak hayalleri altýn saraylar gibi kuran,
seni her gördüðümde o maðrur hallerin, dökülürdü ardýna sonbahar yapraklarý gibi, geliþin baharý, gidiþin hazaný yaþatýrdý her defasýnda, ve gönlüme idamlarý çekerdin, yüreðime zakkumlarý ekerdin, bir fasýla kadar kalýp, sonra lafýný söyler ve çeker giderdin.
susardým, su/sardým sana, ve yine buruþturulmuþ hayallerim kalýrdý senden yýkýk dökük hatýra, bu hallerin varya bu hallerin, en büyük zulümdü bana, üst üste atýlan çözülmez bin düðümdü, ve ben gecemi gündüzüme katar, hergün sabaha karþý yatar, ömrümün her saniyesinde yüreðimdeki her kalp çýrpýnýþýmda yalnýzca sana atardým. biriktirdiðim rüyalarýmý bile, ekmeðime, tuzuma, bir tas çorbama katardým.
sen zengindin malda mülkde, bense binlerce iþçinden biriydim amma, ben senden daha varlýklýydým sevdamý taþýdýðým yürekte. sen otururdun villada, gününü gün ederdin boðazdaki yalýda, bense tek göz bir gecekonduda, üç kuruþ maaþla senli hayaller kurardým, ve "acaba o da beni seviyor mu" diye kendi kendime sorardým. sorularým cevapsýzdý her defasýnda, ama ümitlerim daðlardan aþardý, sana olan aþkýmý okyanusa koysalar, vallahi de taþardý. ve elâlem bu halime hayret edip þaþardý.
"olmaz" denilen bir aþk olsa da aþkým, imkansýza umutlar beslerdim, seni kendimden bile kýskanýr, herkeslerden gizlerdim, ve sen bilmiyorsun, seni saatlerce uzaktan uzaða izlerdim. bir bahane bulup yanýna gelir, olmadýk konularda sorular sorar, her defasýnda azarlamaný dinler, yüreðimde acýlarla inlesem bile, elma þekerine sevinen çocuk gibi içime akýttýðým gözyaþlarýmý toplayýp, baþýmý göðsün yerine taþ duvarlara yaslayýp, "olsun" bu da güzeldir deyip, beni terslediðin anlardaki sözlerini bile ganimet sayýp, yine de sana içten içe kaynardým, mutluluk hülyalarýnda Polyannacýlýk oynardým.
Yýllar koþar adým geçtiðinde, ve sen benim yerime baþka birisini seçtiðinde, depremlerin en büyüðüydü yaþadýklarým, ve artýk kaldýramayacaðým kadar aðýrdý, hayal niyetine taþýdýklarým. kalbim kýrýktý, tuzla buz olmuþtu, ve herbir hücreme, ummanlar dolusu zehirler dolmuþtu, tamamlayamadýðým öbür yarýmdýn sen, ve artýk o da ebediyyen yarým kalmýþtý, ve bu son yaptýðýndan sonra, gönül bahçelerimi ateþe verdin, sen sonunda muradýna erdin amma, benim masum sevdamý da bu vuruþunla yerlere serdin.
þimdilerde ihtiyarlýk hâkim bende, acaba hüküm süren nedir sende? saçlarým aklara teslim, bedenim zayýf, belki caným son durakta, ama bendeki sen, hala dimdik ayakta, kimbilir þimdi nerelerdesin?, hangi gönül yada gönüllerdesin? ve merak ediyorum, hala mý ellerdesin? elbette cevapsýzým, elbette mahzun, ama þunu bil ki, ben hiçbir zaman senden kopmadým, sana doðru çýktýðým yoldan, bir an olsun sapmadým, ve sevdama ihaneti ömrüm boyunca yapmadým.
birkaç gündür de hastayým, sen evlenip uçtuðundan beri, ben yürek evimde yastayým, belki bugün belki yarin ölüm gelecek, canýmý bedenimden çekip alacak, ama ruhum varya ruhum, ebediyyen seninle kalacak. bu dünyada vuslat düþmedi nasibime, ama hala umudum fidan tazeliðinde, hâlâ "belki" diyorum, belki kavuþuruz ahirette...
Sen hala bilmiyorsun ben, seni çok seviyorum... ve ahirette elimde çiçeklerle dilimde adýnla, sonsuzluða uzanan sevdamla dört gözle seni bekliyorum.
20 Kasým 2010 / Offenbach
Metin ESER
-- Zamanýmýzýn keþmekeþliði, toplum hayatýnýn yozlaþmasý ve deðer verilenlerin yer deðiþtirdiði, önceliklerin allak bullak olduðu þu günümüzde, imkansýz gibi görünse de ömürlük bir sevdayý yaþamanýn hem de en olumsuz þartlar ve uçurum denebilecek kadar büyük farklar içinde bile nasýl yaþanabileceði üzerine bir empati yaptýðýmý düþünüyorum. Son zamanlarda kaleme aldýðým "Empati Þiirleri"mden 8. si olan "Ýmkansýz Aþk" þiirim, geçmiþ zamanýn efsane aþklarýný hayalimde canlandýrdýðým günlerde kaleme alýnmýþtýr. Aþk ve sevgi adýna neleri hiçe sayabilir insan? Ölüm bile ucuz gelir mi? Sevdiðinden, hayatý beraberce yaþamayý düþündüðünden baþkasý daha deðerli olabilir mi? Eðer bu hayatý bir hayat arkadaþýyla yaþamak varsa niyette, o zaman ondan daha deðerli ne olabilir ki? gibi sorularýn cevabýydý ben de bu þiir. Ve insan sevdiði zaman böyle sevmelidir.Ölümüne deðil, ömürlü deðil, ebedi sevmelidir. Sevgi insanlýk tarihinin en yüce deðeri ve pahasý biçilemeyen tek deðeridir. Sevginin zengini olanlarýn baþka zenginliðe ihtiyacý yok zirâ. Çünkü bu hayattan maddeyi götüremediðimize göre götürebileceðimiz tek þey, insanlarýn yüreðinde býraktýðýmýz sevgi izleridir. Ve ardýmýzda býraktýðýmýz hoþ kokulardýr. Eðer sevdiðimizin yüreðine sevgiyi verebildiysek, yaþatabildiysek, gönlümüz rahat olmalý. Çünkü herþey gelir geçer de sevi yürekte biriken en büyük hazinedir. Hem veren için hem alan için. Bir fark var ki, sevgiyi vermek bizi fakir etmez, aksine sevgiyi veren daha zengindir. Çünkü sevgi verildikçe çoðalan bir hazinedir...
Aþkýmýzý, sevgimizi sonsuz yaþayabilmenin gayreti içinde olmayý diliyorum herkese...Bu dünya hayatý 50-60 sene gelip geçecek. Ama ebedi hayatta sonsuz bir aþký, sonsuz bir sevgiyi yaþamak daha tatlý deðil mi ?
Sosyal Medyada Paylaşın:
MetinEser Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.