Gecekondu çatýlarýný söken rüzgarlara verdim seni
Kaldýrdým gözlerimi verdiðim beyaz bulutlardan
Sensizlikte çiçeklendi öksüz çocuklarýn yanaklarý
Kanatlarý yarasýz hüzünsüz kuþlar artýk mavide süzülen
Düðünlerde en çok halay çeken benim
Yürüdükce güneþ hýzýyla kaçýyor karanlýklar
Sensizlik sabun köpüðü gibi hafifmiþ meðer
Desem de inanma sakýn
Sensiz hayat yerin dibine batsýn...
Oh be!...
Sensizliðin kuvvetiyle týrmandým uçurumlardan
Düzlüðe çýktým
Ýlk öpen sarý papatyalardý yanaðýmdan
Sevinçlerimi ektim bir-bir Anadolu topraklarýna
Bayram sabahlarý ilk öpen bendim ana elini
Ezo gelinin sevdalandýðý daðlarý üstlenmiþtim
Zafer türkülerini dolamýþtým dilime
Yüreðim bitimsiz mutluluk kaynaðý
Desem de inanma sakýn
Sensiz hayat yerin dibine batsýn...
28 Kasým 2010-Gebze
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.