DERMAN İLE FERMAN

Derman, adý gibi derman bir kýzdý.
Onunla her mevsim bahardý, yazdý.

Güzelliði nam salmýþtý her yere.
Gönlünü vermemiþti o, bir yâre.

Ondaydý adeta, her tür güzellik.
Kimsede yoktu, ondaki özellik.

Davranýþ olarak, zarafet onda,
Tatlý sözler desen, letafet onda.

Boþ þeylerde yoktu hiçbir arzusu.
Görülmedi kimsede tevazusu.

Güneþ bile, ona asla ulaþmaz.
Katiyen kötü huy ona bulaþmaz.

Her gönlün aradýðý dermandýr O.
Güzellerin sultaný Derman’dýr O.

Bir de Ferman adýnda, bir genç vardý.
Bir inme gibi geldi, sevda sardý.

Çünkü gördü Derman’ý, Ferman artýk.
Derman’dý Ferman’a, tek derman artýk.


Hem sevgi vardý Derman’a, hem saygý.
Sever mi beni diye yoktu kaygý.

Ben zerreyim, o ise güneþ derdi.
Hep, Ferman’ýn adýný zikrederdi.

Olsa ne, olmasa ne olur vuslat.
Yârin bir an hoþ olmasýdýr hasat.

O ki, gönlüm derman buldu Derman’la.
Aya gün deðdi, iþim yok harmanla.

Derman beni sevmese de, sevdamdýr.
Aþkým zarar verirse, bana gamdýr.

Derman da severdi, yoktu bir çare.
Dermanla Ferman, yazýk ki biçare.

Aþkla Ferman, gönül kapýsýn kýrdý.
Derman’a aþýðým deyip, haykýrdý.

Aþk ateþiyle yandý, Ferman’da aþk.
Bu aþkla aþka kandý, Derman’da aþk.

Mustafa EROL
Antalya/Manavgat

Sosyal Medyada Paylaşın: