Osmanlý ordusunun dünya bilir ününü;
Mazi senin kökündür, iyi öðren dününü!
Ýnancýndan güç alýr, coþardý mehteriyle;
Korkusuzca savaþýr, ordu her neferiyle.
Mehterde kös sesleri, mahveder düþmanlarý;
Küffar siner korkudan, donuverir kanlarý!
Tokmaðýn gümbürtüsü ortalýðý inletir;
Türk’ün yürek sesini, tüm cihana dinletir!
Düþmanlar gürültüden vaktiyle çok þaþýrmýþ;
Bu kocaman davulu ancak deve taþýrmýþ…
Kös taþýyan bir deve, doldurunca miadý;
Verirler beratýný “emekli” olur adý!
Hürdür beratlý deve, otlar nerde isterse…
Kimse mani olamaz kâðýdýný gösterse!
Bað bahçeye destursuz keyfince dalabilir;
Beðendiði bir yerde, isterse kalabilir!
Biri “öte git” dese çarptýrýlýr cezaya!
Kim katlanýr böylesi iþkenceye ezaya?
Bir gün, fermanlý deve, tam ikindi üzeri;
Girivermiþ bostana; aratmamýþ dozeri!
Garip bir köylününmüþ dalýp çýktýðý bostan…
Silmiþ süpürmüþ deve, bostancý bitmiþ yastan!
Çýkarmak istese de, gider mi melun hayvan?
Baðý mahvolmuþ gitmiþ fakirim kalmýþ yavan!
Deveye vursa olmaz, taþ atsa ceza alýr;
Ne yapsýn garip adam; ortada öyle kalýr!
Akýl etmiþ nasýlsa bir teneke bulmayý;
Devenin arkasýndan gürültüyle çalmayý…
Çalsýn dursun garibim, deve oralý deðil;
Ýstersen tenekeyi kulaðýnda çal, eðil!
Bahtý kara fakirim ne yapmýþsa nafile;
Deve hiç týnlamamýþ; dönüp bakmamýþ bile!
Güngörmüþ bir ihtiyar görünce vaziyeti;
Seslenmiþ bostancýya; teselliymiþ niyeti.
“Otuz yýl kös dinlemiþ, tenekeye aldýrmaz;
Senin çýkardýðýn ses, tek tüyünü kaldýrmaz!”
Oracýða yýðýlýr zavallý adamcaðýz;
Hayretten, yorgunluktan, açýlýp kalýr aðýz!
Boynu zaten eðriydi, kulaklar kösten saðýr;
Bu deve laf anlamaz, baðýr Muradým baðýr !
Torpillidir bu deve hiç kimseyi takar mý?
Bað beleþ bostan beleþ, kovsan bile çýkar mý?
Ne söylesen anlamaz, vurdumduymaz kaygýsýz;
“Emekli deve” gibi hem kaba hem saygýsýz!
Murat CANBOLAT