Vurdukça ses geliyor, tahtasýna çiviyi;
Vurdum vurdum geçmedi, anlamadým bu iþi!
Patates diye doðrar, elindeki kiviyi;
Çok korkuttu titredim; acep geçer mi diþi?
Elinde çýrpýnýrken vah zavallý kalemi;
Tutarsýzdýr kelamý, saçma sapan yazýyor.
Kendisi “çok akýllý” saf belliyor alemi;
Biraz pohpohlanýnca, azýyor da azýyor!
Doðruyu söyleyince, “kibirli” olur adým…
Azýcýk eleþtirsem köpürür birden bire!
Güzellik niyetimdir kalitedir muradým;
Övüp kutlamak varken öldürdün yere yere!
Kim takar ki söyleyin, adi kýymetsiz yüzük?
Elmas ile kömürü, söyle bir mi tutalým?
Evir çevir laflarý, sun bize ezik büzük;
Dök sayfaya içini okuyarak yutalým!
Yazar, bozar, daðýtýr; caka satar millete!
Kaprisinden çýldýrýr, çamur tutmazsa kýzar!
Enaniyet ehlidir, yakalanmýþ illete;
Küpte ne varsa bil ki, dýþýna hemen sýzar!
Kargalýkta meþhurken, bülbüllüðe özenmiþ!
Kim verdiyse eline, kývranýyor mikrofon!
Anlamadým bir türlü, ne acayip düzenmiþ;
Çalýyor ayrý telden, çeliþir þiirle fon!
Kürek çekmiþ garibim, yarým asýr boþ yere;
Acýyanda çýkmamýþ, zavallýnýn haline…
Nara atar sarhoþça, aðzý alýþýk þerre;
Kim aðlar senin için; yan kendi ihmaline!
Bilmiyorum var mýdýr kendine özgü tarzý;
Mahkeme duvarýna benzeyen suratýnýn?
Þeytani haykýrýþla titretir arþý,arzý;
Sende toplanmýþ isi; doðunun ve batýnýn!
Mesnetsiz ifadeler, cümleler abuk subuk!
Yardýn, sözle baþlarý; kýrýk dökük anlamlar…
Sendeki müzmin yara, asla baðlamaz kabuk;
Vah zavallý üyeler, þiir var diye damlar!
Ayýrt edemeyenler çýnarla maydanozu;
Hani nerde farkýnýz sürüdeki koyundan?
Yetenek yok, elinde kelime kavanozu;
Anlamazlar hâlbuki, gölgen uzun boyundan!
“Usta þair”, “þaire”; “üstad” ile iç içe;
Her telde özge bir raks, her nabza ayrý þerbet…
“Üstadem” , “has þairem”, “þiirde kraliçe”!!!
Aman kaçýn geliyor; tam tam ederken nevbet!
Kalmýþsýn tek baþýna, terk eylemiþ sevenin;
Cüda düþmüþ huzurdan; kahrýna olunca ram;
Duyarsýzlýðý mýdýr, kös dinlemiþ devenin?
Çabalama beyhude, mutluluk sana haram!
Mânâ, pozdan çýkýnca, yanar bir bir sözcükler;
Sazýn söze uymuyor, neye yarar boþ çaban?
Yazýk, sana gaz verir, dalgalý gülücükler;
Kurtlanmýþ kalbin, kafan; yok ki baþýnda çoban!
“Dilime dolanýrsan, doðrarým dilim dilim”
Boþ laflarý dizersin, sanki büyük marifet!
Ayaða serilmiþ de, yýpranmýþ eski kilim;
Yaptýðýn saçmalýðý, gücün varsa tarif et!
“Cik cik” ettin olmadý, “gak guk” etsen olmaz mý?
“Gulu gulu” haline alýþtýk biz nasýlsa…
Sesini dinleyenler saçlarýný yolmaz mý?
Sallanan ibiðini çekse biri asýlsa(!)
Diþi parlar hiddetten, gubarýr telekleri;
Hindi sesi çýkarýr, karga asaletiyle;
Sayamadým, duvara astýðýn elekleri;
Yattýðý samanlýðý yakar hararetiyle!
Ne yazdýðýný sorsan “hýk mýk” eder týkanýr;
Ölçüyü bomba diye götürür karakola!
Kafiyeye aldýrmaz, boþ anlamla yýkanýr;
Gel, yiðitsen kafa tut, saldýrýr saða sola!
Orjinal olmak için girer binbir kýlýða;
At, yýlan, baykuþ sesi, birbirine karýþýr.
Alkýþ tutanlar da var, bu rezil saçmalýða;
Dilinde kepazelik, hamaketle yarýþýr!
Hiç kimseye býrakmaz ustalýðý elinden;
Her yazdýðý “þiirdir” yazmadan da duramaz;
Borandýr, fýrtýnadýr kaçýnmalý selinden;
Hakikatte tek cümle, layýkýyla kuramaz!
Hani, felekten yemiþ, kalbine uçan tekme.
Çeliþkili sözleri baþýna bela olmuþ;
“Tertemiz yüreklere fesat tohumu ekme”;
Diyene aldýrmamýþ, kalbi gübürle dolmuþ!
“Sana bir kulp takarsam kendine gelemezsin”
“Kopar kýzýl kýyamet çýkamazsýn ininden”
Cürmün ne ki zavallý, kefeni delemezsin!
Darbe yersen þaþýrma, ta ki en derininden!
Ey ahmak-ûl hümaka, þuarayý laklakan!
Þiiri tahrifine zannetme ettim sükut;
Sükutun ziyadesi, hem zilleti hafakan;
Alemi saf belleyip, azma kebir-i angut!
Þiir diye alkýþlar, duvar yazýlarýný;
Kudurur kýskançlýktan usta kalem görünce!
“Cam fanusla” aldatýr, çarpar bazýlarýný;
Aklý baþýna gelir, defterini dürünce!
Ey kâri! Zannetme ki, bu çeþmede oluk var;
Kurumuþ gitmiþ çoktan, boþ tarlanýn baþýnda!
Ýnsan sureti giymiþ, kocaman “korkuluk” var;
Ýlim, irfan, hikmet yok; yýpranmýþ kumaþýnda!
Biz ne dersek diyelim, durmaz asla yerinde…
“Cehli mürekkep” desem, eksik kalacak sözüm.
Zanneder ki okuyan, “manasý çok derinde”;
Ýyi bak, göreceksin, saçmalýyorsun gözüm!
Karakterin çok uzak, adaletten ve haktan.
Merhamet var mý söyle, þeytanýn kitabýnda?
Artýk ayýrman lazým, manzumeyi nifaktan;
Kelime iþkencede, biçimsiz hitabýnda!
Çapraz çapraz bu þiir, ölçüsünü sayda bul,
Çaban boþuna senin, bozamazsýn nizamý.
Niyetin hizmet ise, anlaþýrýz gel, kabul;
Gençlere örnek olan, yýkar mý intizamý?
Hüznünü anlýyorum, saçýna yaðýnca kar;
Beyhude yaþanmýþtýr, yoktur zira dönüþü.
Aman fazla aðlama; sonra makyajýn akar!
Al sana canlý yayýn; “bir yýldýzýn sönüþü!”
Neþe, sevinç, mutluluk, yenilir merakýna;
Hýrs ruhunu sarýnca, belayý arar bulur!
Husumet yakýþýr mý, saçlarýnýn akýna?
Ýblisi dost edinen, mutlaka zarar bulur!
Denk olsa kalemimiz, tat verirdi atýþma!
Lakin sana deðmez ki, çabalarým boþuna.
“Yaþ odunsun” çok normal, aman sakýn tutuþma!
Devam edeyim eðer gidiyorsa hoþuna!
Murat CANBOLAT