Çoktan Öldün
Ne yürek daðlatýr, ne gözleri aðlatýr
Ne merhem olur, ne de tuz basar yarana bu þiirler
Sadece yanýnda öldürür adamý
Bitirir bu keder, bu suskun sevmeler
Ayrýlýk sadýk kalýr randevusuna her defasýnda
Hiç kalýr geçmiþte yaþadýklarýn
Allahsýz acýlarýn, külünde dahi kavrulursun
Köküne kadar, her zerrene kadar hissedersin
Sustuklarýn çýðlýk atsada içinde
Geliþi vardýr ya kadersizliðin karanlýðýnýn
Boðar içinde seni, kuyularýn derinliðine imrenirsin
Kalývermiþliðin ortasýnda kimsesizliðin
Yalnýzlýðýna gömersin yaþanmýþlýklarý
Ölümün kalleþliðine inat, yandaþý oluverirsin
Ayný siperde bulursun kendini, yoldaþým dersin
Kederli çarpýþmalarda þarjör takmadan yürürsün
Ýnadýna yaklaþýrsýn bulutlarýn çatýþmasýna
Aðlamak öyle yaþ akýtmaz kimi zaman gözlerde
Öyle bir kanatýr ki, kalbin üstünde ince bir çizikle
Aðýr aðýr damlar o yaðmurlar içine, nefesin kesilir
Sandalý delinmiþ bir balýkçý gibi çýrpýnýr durursun
Baðýrýrsýn sessizce kalýverdiðin o yerlerde
Martýlar sana ekmek atar, hallerine þükrettirirsin
Onlar bile sana acýr olur aðlar
Dile gelir bir hayvancaðýz
Dönüp sorar kocacaðýzýna
Kim bu adam bey?
Kim bu adam? der
Sen duyamazsýn...
Sen göremezsin...
Unuttun mu?
Sen çoktan öldün ya Kocabey...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.