Bu þehrin ýþýklarý sönük, geceler sessiz tâ uzaklardan bir kadýn el sallýyor yüzü günbatýmý, gözleri ibriþim mavisi bakýþlarý hasret dumanýnda piyano tuþlarýnda öpüyorum penceremde seviþen kumru sesini
Gel gittilerini unuttu, sokaklarýmda gezdiðin bu kent ne temmuz’un haziran’a ne de haziran’ýn temmuz’a hükmü geçiyor bir rüzgâr okþuyor tenimi, güzden kalma þimdi, gövdem körkuyularda unutulmuþ bir Yusuf misali karanlýk gölgeler paslý demirlerden düþerken, zindanlarýma bir bir topluyorum, mahzenlerde yýllanmýþ acýlarýmý.
Nuri Daðdelen Özdere-Ýzmir 23.11.2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
D_A_Ğ_D_E_L_E_N Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.