BİR BİLSEN
Bir bilsen,
Bir bilebilsen nerede olduðumu,
Alýp baþýmý ayrýldým Ýstanbul’dan.
Her þey üstüme geliyordu;
Þehir,
Vapurlar,
Martýlar,
Adalar ve SENSÝZLÝK...
Ruhum soluk almak istiyordu.
Bohçaladým yüreðimi,
Bohçaladým düþlerimi.
Aldým terkime,düþtüm yollara...
Buralara geldiðim akþam,
Kapkaranlýk bir gökyüzü vardý.
Ay uyuyor olmalýydý.
Þimdi ise:
Dolunay salýnýmsýz bir fener gibi,
Akdeniz üstünde...
Uçsuz bucaksýz gökyüzünde
Yýldýzlar tarlasýndayým.
Bu kaçýncý gün? Kaçýncý akþam sensiz...
Bir demet mimoza derledim.
Geçtiðin yollardaki izlerini,
Seyrettiðin denizdeki gözlerini aradým.
Yaðmurlar izlerini,
Dalgalar ise gözlerini silmiþti...
Ben þimdi,kime vereyim bu mimozalarý?
Bir orman yangýný sonrasý,
Periþanlýðýnda yüreðim.
Elimdeki öksüz mimozalarý,
Geçtiðin yollara serdim.
Falezlerdeyim,bir baþýma.
Beydaðlarý’na asýlmýþ dolunay tanýðým,
Yüzünü hatýrlamýyorum artýk...
18-Nisan-2005 Antalya.
Fesih Çelik
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.