Kibir ve gurura bürünen insan!
Yüksek daðlar misli, buz gibi olur.
Boþ ama her yerde görünen insan!
Kesif, yoðun sisli, düz gibi olur.
Baharý hiç görmez, hayatý geçer,
Zevk-i, sefa sürmez memat’ý seçer,
Kevser duruyorken, berbatý içer;
Mahcupça kýzaran, yüz gibi olur.
Kendi nesli bile itibar etmez,
Çilesine bin bir ahu zar yetmez,
Bahçesinde aþk’ý gül-i yâr bitmez;
Hazana uðramýþ, güz gibi olur.
Malum, boþ baþaðýn, dik durur baþý,
Dengeyi bulmazsa, þaþýrýr þaþý,
Gen bozuksa beden, tutmaz ki aþý;
Saðlam mafsal sakat, cüz gibi olur.
Velhasýl kendini beðenen insan;
Faydasýz kokuþmuþ tuz gibi olur.
Yaðmuru yaðmayan kurak bir nisan;
Seher aðlamayan, göz gibi olur…
Salih Yýldýz…20.11.2010
.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.