FAKİR YALNIZLIK

Fakir yalnýzlýk,
Gönderdi bana,
Hýrçýn bir rüzgar.
Islýk çalarak girdi,
Kapýmdan.
Bakýyor sinsi sinsi
Ürperir yüreðim.
Çünkü yoktur kimi kimsesi.
Kilerimin kapaklarýný,
Açar kapatýr hýþýmla.
Kilerimdeki fareler,
Yüzlerini kapatýr elleriyle.
Onlarda ortaktýr fakirliðime,
Utanýr, kahrederler,
Razý olduklarý ayný kadere.
Savuracak bir þey bulamayan rüzgar,
Ýyice hiddetlenir.
Pencereme perdelerime yüklenir.
Hýrsýný alamaz,
Yalnýzlýðýmý savurmaya yeltenir.
Ama yalnýzlýðým aðýr geldi ona.
Biz etle týrnak gibi olmuþtuk yalnýzlýkla.
Söz verdik kimse giremeyecekti aramýza.
Son çare hýrçýn rüzgar,
Fakirliðimi çarptý suratýma.
Ve o an,
Darmadaðýn oldu yüreðim.
Çöktü bütün karanlýk,
Fakirliðimin üstüne.
Geldi.
Saðýmdaki solumdaki melekler.
Teselli bekliyorum,
Bunca yaþananlardan sonra.
Beni nasýl teselli edecekler.
Fakir yalnýzlýðýmý,
Nasýl giderecekler.
Bana yaþama dair ne vadedecekler,
Yada vermeyecekler…
12.11.2010
Orhan OYANIK
ÇAN

Sosyal Medyada Paylaşın: