Bu kýþ çok üþüyorum,
Kim bilir daha ne kadar üþüyeceðim?
Bana bakan güneþ gözlerinden uzak,
Ama olsun umudumsun...
Yarýn doðar yüreðime,sýcacýk bakýþlarýn.
Isýnýrým buram buram...
Ýlk bahar’a az kaldý,tomurcuklanýr yüreðim seninle.
Güller açar yanaklarýmda,
Özledim,çok özledim seni canýmýn içi.
Olsun, umudum var ya,
Bir an onunla ýsýnýyorum...
Alev alev oluyor bedenim.
Sonra yine üþüyorum,
Resminde ki sýcak gözlerine bakarak,
Iþýldýyor gözlerim.
Isýnýyor,
Isýldýyor yüreðim.
Dayanýyorum sensiz günlere,
Çünkü umudum var yarýnlara,
Biliyorum kýþýn sonu bahar’dýr,
Güneþ gözlerin doðacak ufuk ta,
Doðacak üzerime,
Ne kaldý’ki?
Canýmýn içi,ne kaldý ki?
Kýþýn sonuna,
Gözlerinle gelecek baharlarým.
Umudumsun,yarýnýmsýn,
Sen benin yaþama gayemsin...
Biliyorum,
Bekliyorum,
Sen Ýlk baharda geleceksin...
* * * Ahmet MORAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.