Gözün Arkada Kalmasın

gücü tükendi sularýn
akan ne varsa dondu gözlerimde
bir serçe çýðlýðýyla bitti tüm güzellik
gömleðimdeki gölgene ateþ düþtü
aðýtlandý gökyüzü
yarým yamalak esti rüzgar
göðsü yalnýzlýk kahramaný yüce daðlardan
ben bu ipek yüzlü yangýnlarýn öz oðluyum
sevdanýn körüðüyle ölüme cesur tutumlu
býkýlmamýþ gecelerden öte...

eski eþyalara düþkün çocukluðumdan
masumane bir bakýþ vereceðim sana
gözün arkada kalmasýn terkederken
þiirlerimdeki haziran güneþli öpücüklerimi
üzülme
kýyýlarýnda deðilsin uykularýmýn
rüya denizimin ortasýndaki
yalnýzlýk adamsýn hâlâ
ve kaðýttan gemiler yüzdürüyorum gözyaþlarýmda
bilmem neresindesin diyerek gözlerimin
insaf yoksunu karanlýk denizler kulaçlýyorum
her gece
her gece
cesedim vuruyor zaman denilen o acýmasýz karaya
kapkara bir sensizliðe
ölü doðuyor her sabah telaþý
yaþamaya hevessiz
yokluðunun yoksulluðuyla dopdolu
dolu dolu tez canlý bir sis
tiz soluðumdaki adýný bilmeden evren
gözün arkada kalmasýn terk ederken
ellerimdeki sana açýlmýþ çaresizliði
üzülme
aný ormanýmýn ortasýndaki
yalnýzlýk kulübemsin hâlâ...


Kaðan Ýþçen
Sosyal Medyada Paylaşın: