karanlýðýn diz çöktüðü yerdeyim anne!
sen bilmezsin
boðazýma her gün
düðümü atýlýr yaþamýn
sen görmezsin
çöz beni anne!
çöz ki nefes alayým!
kefenleri biçilen ruhlar sýrasýyla serenat yapýyor karþýmda
ölümlerden ölüm beðenip seçiyorum kendi payýma
durduðu yerde kaçmak istiyor adýmlarým
takýlýp düþüyorum çelmesine bataklýklarýn
tutunduðum her yere ölü eþkâlimin resmi çiziliyor
gözlerim uzaklarda beni yolculuyor
ne el sallayan var ardýmdan
ne gözyaþýma bakan
ne sevabýna su döken baþýmda
ne de uðurlayan!
bu þehir her gün buhranlý tokatýný atýyor suratýma
her gün seve seve bir çýðlýk asýlýyor boynuma
her gün bir parçam kopup gidiyor benden
günden güne eksiliyorum habersiz kendimden
adým intihar çiçeði oluyor uçurumlarda
nazenin koparýlýyorum parmaklar arasýnda
peþime verip kovalýyor beni siyah bulutlar
yapýþýyor cývýk cývýk paçama haspam!
ben ölümü gönüllü kucakladýkça her gün
yeniden filizlenip doðuyorum sancýlara!
sen bilmezsin anne!
nereden bileceksin
ben öyle bir yerdeyim ki
kimsesizliðim bile bu berduþ kaldýrýmlara
gayriihtiyarý sevdalý olup çýkýyor her gün
koca ordular cirit atýyor üzerimde
yine de nankörlük ediyor bana
içimde sessiz uyuyan kalabalýk!
ahh anne!
buralarda
yani sen yokken
ne rüzgârýn sesi
ne dallarýn kýpýrtýsý
ne yapraklarýn hýþýrtýsý
ne de kuþlarýn kanat çýrpýþý
can oluyor bana!
yüzüme boþ boþ bakýp duran
inatla hasmým gibi yanýma sokulan
saðýr ve dilsiz duvarlarda
sesimi bile unutuyorum
çoðu zaman!
ahh daye!
ben buradayken
ve sen yanýmda yokken
biliyorum ki
pusuda bekleyecek yine
gözü hep açýk uyuyan
yalnýzlýðým!
Meral Gül...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.