Hep kendinden vurmalýymýþ aþklar Sonlar hep acý vermiþ, Yaþanmýþ dolu dizgin ama; Aþka açýlan gökkubede , Terkedilen olmuþ beklediði yerde... Tokatlar yemiþ yüzüne yüzüne... Hep dalgakýran rüzgarlarda, Bir açan çiçek, Bir sonbahar yapraðý oldu ; Mevsimine göre Gülmek için hep yazý bekledi. Ah bu aþk ne zaman söyletir ruhumu . Ben ona giderken beni sýrtýmdan vurmuþ Ruhum yorulmuþ sonbaharda yaprak olmuþ Þimdi mevsimlerden kýþ; Ben bir sonra ki baharý bekliyorum !
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yeldaödek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.