NEBOŞ

Akþam;
Usulca indi þehre.
Ufuklar;
Önce kýzardý,
Sonra karardý.
Ve siyaha kesti mahalle,
Kýrýk lambalarýn utancýndan.

Çekildi tüller,
Gerildi perdeler.
Oradan buradan yandý odalar.
Kutu kutu televizyonlar.
Ve dolaþtý ara ara
Perdelere düþen kara gölgeler.

Gece yarýsýna doðru,
Sönerken ýþýklar pencerelerde,
Gama düþtü mahalle.

Penceremden karanlýðý seyretmekti amacým.

Sessizlikte yanar bir sigarayla geçen;
Kasketli, iri kýyým, genç bir adamdý.
Kalýp biraz tanýdýk!
Lakin gece karanlýk.
Tam seçilmedi.
Bahçe duvarýný aþtý.
Neboþ‘larýn cevizine
Dayalý merdivenden týrmandý.
Sindi içine aðacýn.

Sigarasýndan derin bir duman,
Bir duman daha aldý.
Ýzmariti söndürüp fýrlattý.
Röntgene yattý.

Ev gecenin sessizliðinde,
Karanlýða gömülmüþ
Kamilen uykudaydý.

Çok sonra bir ýþýk yandý,
Üst kat pencerelerinde.
Neboþ’un gecelikli silueti,
Belirdi perdelerde.
Bir sürahi bir bardak elinde.
Doldurdu içti.
Pencereye yanaþtý,
Perdeyi araladý
Bahçeye baktý.
Cevizdekinin içini kim bilir ne yaktý?
Sonra bir erkek silueti düþtü perdeye,
Belinden yakaladý çekti geriye.

Adam kasketini iðdi suratýný sakladý.
Belki de içinde ki þüpheyi akladý.

Siluetler yaklaþtý,
Koklaþtý,
Önce dudaklar
Sonra bedenler kucaklaþtý.
Gölgeler perdeden uzaklaþtý.

Adam iki dal daha çýktý yukarý,
Baktý aralýk perdelerden içeri.

Cevizi tokatladý…
Beyninde ýstýrabý,
Çýkarýp kasketi yere attý.

Ýndi aþaðý,
Aldý kasketi vurdu dizine.
Aþtý duvarý,
Sonra bir daha rastlanmadý izine…






Sosyal Medyada Paylaşın: