Uzak Nisanlara Kalan

hani akþamlar açýlýrdý yüzümüze
aydýnlýðý sarý odalý kapýlar
çocuk neþesiyle okþanýrdý hüznümüz
aðlamak isterdik aðlayamazdýk
boðazýmýzda düðüm düðüm hayat
dýþarýnýn ölü karanlýðý
sokak lambalarýna bakan penceremiz
ayrý bir dünyayý yaratan bize
acýlarýmýzý sýcak gözyaþlarýmýz ýlýk tutan
tuz ve küf kokuyor bu hazan gurbeti
hangi öyküye sarýlsam sana sarýlýyorum
üzeri manzara resimli kitaplarda gülüþün
yalnýzlýðýmý herkesler görecek
bir sen göremeyeceksin diye
sokaða çýkmaktan korkuyorum...

iki katlý evlerin neþesiyle öperken güneþi
aný geçitleri
çamaþýr asýlý balkonlar umudu aðýrlardý
o çýtýrtýsýz sessizlikte
kirpik naðmeli
bisiklet düþkünü caddelerde yoksunum
ayva tüylerinden
palamutlar deðiyor alnýma
çil çil ilkokul yollarýnýn solgunluðu
ellerim sýmsýký ceplerimde
böðrüme saplanan sýzýyý saklýyorum kendimden
yollara yayýlan bu üþümüþ karanlýðýmý kimseler görmesin
sensizliðimden utanýyorum...

uzak Nisanlara kalan kokulu saçlarýndan
bir ilkyaz düþü sýzýnca sýzým sýzým gözlerimden
nerde olduðumu unutuyorum birden bire
sakar hallerimle sana dokunmak isteklerim geliyor aklýma
ve münasebetsiz alýþkanlýklar kolay terkedilmiyor inan
hâlâ uyuþuk uyuþuk ve anadan doðma þehla bakýþlarýna
þiirler yazýyorum...
sözcükler kýskanýyor dudaklarýmdan düþmeyen suskunluðunu
seni yalnýzlýðýmdan bile sakýnýyorum...


kaðan iþçen
Sosyal Medyada Paylaşın: