Mürekkep Olsa Gözlerim...

Hüzün yaðýyordu
Ýkbâli suskun kapýma
Kalem kýrýlýverdi somutluk kentinde
Ülkemin rezzan coðrafyasý bozuldu
Eþiðimde bekleyen yalnýzlýk
Ýçindeki tüm kini kustu


Þimdi öksüz kalan hayâllerimin peþindeyim
Rüyaya daldýðým odalar hazân kokuyor
Morarmýþ kelepçeyle kuþatýlmýþ yüreðim
Duvarlarda derin ufuklar dolaþýyor
Zemin, hüzzam besteler gibi kýskývrak sarýyor
Zaman, dört gözle seni arýyor…


Ölüme benzemeyen güneþler doðuyor efsânelerle
Demir gibi paslý,tunç gibi soðuk
Bir komedi dram oluyor seherlerle
Aþkýn sesi duyuluyor boðuk boðuk
Kelimeler uçuyor þiirlere savruk savruk


Fenerini bulamayan bir mendil var cebimde
Güvercinini kaybetmiþ bir mektup
Tereddütle beslenen bir gurur…
Dil-rübâ karanlýðý aydýnlat ne olur !




Gözlerim mürekkep olsa
Kirpiklerim kalem
Ümitlerim gül çarþýsýnda dolaþsa her dem
Anlatabilir miyim acaba mahcûb duygularýmý sana
Ýçebilir miyim sabýr kokan bakýþýný kana kana
Ýþte böyle bir an düþersem âsumana
Sakýn beni kurtarma dil-rübâ…

Sonsuza dek kalayým orada…


(Atakum-Kasým/2010)

Dursun Tiftik


Sosyal Medyada Paylaşın: