Çocuk azýyla kaç defa yalan söyledi bana, gözlerin.. Hani saklambaç oyunudur bu dedim, kendimi bile kandýrdým... Saklandýðým yerden, çýtýmý bile çýkmarmaya cesaretim yok artýk... Issýza vurdu saatlerim, sokaðýn çýkmazýna düþ/tü... Üþümüþtü biraz da kanyak tadýnda gülüþmelerim...
Çaresi bulunmayan bir hastalýk deðil bu; Doktor reçetesinde bile anýlýr, adýn aþka hürriyetsizlik... Herkesin dilinde, benim damaðým da kaldý yalnýzlýk... Anlamýný yitiren bakýþlar, bir vedaya davetiyenmiydi...
Bu þehrin havasýndan mý, suyundan mýdýr, Ayrýlýklar kol geziyor, ortalýðý bok götürüyor... Biri çýkmýþ; bana dokunmayan yýlan bin yaþasýn diyor.. Fakat bana dokundun dokunalý, bin ölüp, bin diriliyorum bunu kimse bilmiyor...
Orhan AK
Sosyal Medyada Paylaşın:
ORHAN AK Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.