Cam kenarýna yýðýlan, manzarasýzlýk gibi, Baktýkca gönül gözümün yorðunluðu ele verir.. Yani elde deðil,söylemeye kalksam dilim tutuþur, damaðým kurur.. Onsekizinde körpecik düþler doldurulur, biri gelir vurur, Anarþist bir kalem, alttan almaz ya elbette kudurur...
Ayrý dünyalarýn insanýyýz derken, Hangi akla hizmet ettinde gittin, Ýnsanlýðýndan bile þüphe ederim... Hani Güler geçerim...
Akþamdan kalma, yine bir düþ çýkmazýnda, Sokaðýn þevkatiyle, þiirlere sarýlýr yatarým.. Sýkarým ulan arka arkaya, kelimeleri beynine.. Ölmedik ben býrakmam, hatta buralarda fazlada yaþamam...
Eceli gelen aþk, sevgi duvarýna iþermiþ ya Ýþte okadar sýkýþtým, bu þehirde...
Orhan AK Sosyal Medyada Paylaşın:
ORHAN AK Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.