sen beni hiç sevmedin ki
bir nefes molaydý sisli gözlerim ucu yanýk sevdana
belki saçlarým birini hatýrlatmýþtý
ya da gecelerine ýþýk taþýyan bir yýldýz düþlemiþtin
bildiðim bütün masallar yüzümü acýtýyor
sonu olmayan yollar çaðýrýyor bilmediðim bir yerlere
en iyi çocuklar bilir bir aðaçtan düþmenin acý tecrübesini
ve diz kapaklarýndaki mor çürüklerin sebebini
çok kadýn sevmiþ adamlar bilir
yanaðýndaki ruj izi sarhoþluðunun
sade ve acý gözyaþýyla silinebileceðini
sen beni hiç sevmedin ki
ben adýný yazarken Ýstanbul’un yorgun akþamlarýna
unutmuþtum konuþmayý nasýl bir þeydi seni sana anlatmak
örterdi yitik bir ülkeden ellerin dudaðýmý
ahh ölesiye severken susmak
avludaki akþam sefalarý yasýmý tutardý
ve küçük bir kýz aðlardý kaybetme korkusundan
"þimdi gülüyorsun bilmez misin gözleri suludur eski evlerin"
elim yüzüm ölü þiir
devirdiðin kirpiklerim hayata, kara duvak
yazamadýklarým boynuna vebalimdir
yüzüme kir payelediðin leke hiçe saydýðýn aþkýmýn emaresidir
"yüreðimde götürdüklerimle
alnýmda leken kalsýn_ karam"
yazgýma sýkýlan kurþun gibi
zamana sýrtýmý yaslayýp, her gözlerin aklýma geldiðinde
ve çektiðimde içimi acýyla, yýkanýrken yüzüm göz/sularýmla
alýn yazýma sýktýðýn kurþun gibi
aðýr aðýr kanayan
bu yara
"alnýmda leken kalsýn_ karam"...
_asmin_