kederin noktasý yok yüzü hayalsiz heyecaným tozlu köy yolu bil ki bu vefa ardýndan düþmeyecek gökyüzü ayrýlýþýmýz gibi harfsiz çalkantým kýrpýþýndý beni aklýndan ay kurtuldu elimden...
üzerimdeki titreme artýk amaçsýz saatler ömrüme ayak baðý uzaklýðýna çaðlar atladým uzatma yarim aydýnlat þu son öpücüðümü her yer uyur ama uyumaz düþmanýmýz þu meþhur vefalýmýz ayrýlýk geceyse onun kirpiklerimize doluþan gölgesi ay kurtulamaz elimden...
sanki akþamlar bana aþýk bende sendeyse her þeyin sonu bir gündüzlük bulutu misalleri çoðalýr ölümlere aðlayýþýmýzýn yanýmdaykenki gülüþüne kara perdeler çekik koyu kahve rengi gözlüm gönül mahallemin en güzel kýzý içimi alýp giden hüzünde iki yitik umut sokak lambalý bu kahýrda bilsen nasýl âmâ bir karanlýk ay belki kurtulur belki kurtulamaz elimden...
Kaðan Ýþçen
Sosyal Medyada Paylaşın:
kagan_iscen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.