Yazdýðým her þiirde kýymetini anlattým Kalemimin altýnda sayfalar doldu yârim Ýlk defa bu þiirde kýyameti anlattým Her mýsrasý sadece “yokluðun” oldu yârim
Gidiþin her zerreme depremler býrakarak Gönlümün gözlerini volkana çevirdi yar Terk ediþ çarmýhýna kollarýmdan çakarak Yýkýlmaz duruþumu bir anda devirdi yar
Meðer nabzým senmiþsin seninle atýyormuþ Teyit ettim sen yoksan iþlemez olduðunu Uykularým düþlere seninle yatýyormuþ Öðrendim sen olmazsan kâbusla dolduðunu
Gözlerini görmeyen direncin baþaklarý Hasretine diz çöküp zamansýz yaprak döktü Kayboldular göðümün rengârenk kuþaklarý Yeryüzünün üstüne sanki bir ölüm çöktü
Takatin saatinde zaman doldu yazýnca Fikrim ile inancým Habil Kabil’e döndü Veda denen mezarcý aþka mezar kazýnca Fecrin olduðu yerde kýyametim göründü
Yarama em olmaya gelen dostun baþýna Giyotine bürünmüþ yokluðun cellât oldu Ateþe kardeþ olan ruhumun gözyaþýna “Bunlar yetmez” diyerek binlerce acý doldu
Yani yârim yokluðun ölüme yasak koyup Bedenimi topraða yasaklayan fermandý Ki tenimi acýnýn zül neþteriyle soyup Dermaný bilinmeze saklayan bir fermandý Teþbihte hatam yoksa kýyameti zamandý
ÝHSAN TURHAN Sosyal Medyada Paylaşın:
İhsan TURHAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.