þimdi sen uyuyorsun…
yorgun bedenini örten karanfil kokulu bir karanlýðým
kollarým boþluða açýlan pencere gibi
sarýyorken bedenini
kokun hüznüme eþ
kokun geceme keleþ sesleri
dað ardý kaybetmek tüm unutulmuþluðu
düþün yüzüme kardeþ
sende seviþirken tüm yitirilmiþ hazlarým
ellerin kaçak bir sigaranýn dumanýný ciðerlerime çekmek gibi
þimdi
seni kýlýyor bedenim
yasaklara ibadet etme vaktindeyim
seni arýyorken tüm kayboluþlarým
dön bana
gece Munzur daðýndan daha soðuk koynunda
bilirim kýzmaktasýn bana
dokunmak kolay deðildi oysa karanlýðýna
diline karþý bin kelimeyle doðardým izin verseydin eðer
el deðmemiþ ütopyana…
bedenim toprak, bedenim kan kokuyor diyorsun da
zaman ansýz ilerliyor ruhumda sen olmayýnca
ve gözlerim iþkencede bir faili meçhul olmaya razýyken
bu neyin cakasý
ey gece
ilerle þimdi
sen ise uyu
Ben uyutmalardayým sende kalan ruhumu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.