Çakýl taþlarýyla dolu bir çöldeyim. Yalnýzlýðýn hududunu doladým belime. Beyaz bir karanfil yeþermiþ. Þu iskeletin hemen dibinde.
Hazin bir aþk olsa gerek. Çölün azabý çalmýþ olmalý sevgisini. Bir umut yaþatmýþ sanki karanfili. Üzerinde çið taneleri birini bekler gibi.
Hani iþin ucunda müebbedim olmasa. Takardým onu saçlarýma. Burada daha özgürsün çiçeðim. Götüremem seni dünyama.
O, sevgiye susamýþ Ben gökyüzünün maviliðine. Yok ki fayda birbirimize. Üstelik açým, muhtacým ekmeðe.
O, direnemedi güneþin ýþýklarýna. Ben, kanýverdim. Azrail’in uzattýðý bir tutam zeytin dalýna. O yeni bir tohum býraktý topraða. Ben aðlayarak uyandým ayný koðuþta.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nilgün Kula Yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.