Her kar yaðýþýnda seni hatýrlarým.
Seni ve en çok da yemyeþil gözlerini
Son görüþümü.
Bir hastane odasýnda vedalaþamadan ,
Ben yetiþemeden kapadýðýn o güzelim ,
Kýrlarý anýmsatan,
Karadeniz’in sýk ormanlarýný,
Hatýrlatan yemyeþil gözlerini.
Her kar yaðýþýnda ben herkesten çok üþürüm.
Gerçi sen gittiðinden beri hiç ýsýnamadým ya ben,
Ellerim ,ayaklarým yaz ,kýþ kar yaðarmýþcasýna üþüyor.
Donuyor burnum yokluðunda yýllardýr da,
Yalnýzlýðýn buram buram içimi yakýyor kavuruyor.
Her kar yaðýþýnda aklýma gelen o soðuk Ocak.,
Ocak 15 .
Nedense gününü hatýrlayamadým
Belki de o günü silerdim haftadan , hatýrlasaydým eðer.
Yapayalnýz getirmiþtim seni eve ,
Bir baþýma üstlenmiþtim tüm gereken görevleri
Seni sorunsuz ,mükemmel uðurlamak için,
Bir bir ben aramýþtým tüm akrabalarýmýzý,
Telefonun karþýsýnda çýkanlara ,
Sanki komþumla ilgili haber verir gibi ,
Her þeyin bittiðini ,artýk gittiðini ben söylemiþtim.
Seni gelinler gibi temizlemiþim hazýrlamýþtým ellerimle,
Tüm günü ve geceyi beraber geçirip,
Sabaha dek anlatmýþtým sana ,
Tekrar tekrar tüm yaþadýklarýmýzý birer birer…
Hep korkarým çalan telefonlardan o gün bugün.
Hele akþam üstü saat dört gibi çalanlardan aklým çýkar.
O gün gibi gelir sanki 15 Ocak günü gibi.
Ayrýlýþýn,vedalaþmamýzýn günü gibi.
Ýçim titrer açamam ben o telefonlarý.
Her kar yaðýþýnda aklýma sen gelirsin biriciðim.
Gittiðin, beni bir baþýma býrakýp,
Verdiðim sözler duymadýðýný bile bile kulaklarýna,
Korkma kardeþlerim ,babam bana emanet diye ,
Verdiðim sözler.
Sonra da hepsini tuttuðum ama ,
Senin yerini tutamadýðým gelir aklýma.
Kýzamýyorum onlarýn vefasýzlýklarýna biliyor musun?
Her þeye raðmen sadece iþleri düþtüklerinde Abla diye aramalarýna
Bunca yýldýr bir kez bile sen nasýlsýn dememelerine kýzamýyorum.
Abla olmak ,evlat olmak anne yeri tutar mý?
Anne gibi kim sevmeyi öðretir evlatlarýna,
Kim sadakati yerleþtirir,aile baðlarýný,
Asla kopmamayý,
En kötü ve en iyi günde paylaþmayý,
Bir çift el,Bir çift yürek olmayý ,
Kim gösterir anne gibi.
Demek ki beceremediklerimden birisi bu,
Onlara her þey verdim de senin yerine,
Sadece öðretemedim insanlýðý demek.
Anne olmadan olmuyor bunlarý bir çocuða katmak.
Ýþte ben her kar yaðýþýnda seni hatýrlarým gülüm..
Yeþil yemyeþil gözlüm.
Bir papatya gibi narin ,
Bir Ýstanbul Hanýmefendisi hallerin gelir gözümün önüne,
O giydiðin döpiyesler,
Saçlarýna taktýðýn tokalar ,
Yaptýðýn makyaj hafif ama mükemmel ,
Her þeyin bir bir gelir gözümün önüne,
Güzelliðinle,asaletinle , yeniden gurur duyarým.
Üþürüm ben kar yaðýþýnda,
Kaparým gözümü,
O soðukta senin üstüne atýlan ,
Kürek kürek kara topraklarý görmemek için,
Uyumak isterim bahara dek.
Karlarý ,sensizliði,annesizliði,
Soðuðu ve çaresizliði yaþamamak için.
Seni ne kadar çok özlediðimi düþünürüm sonra,
Damlalar tek tek düþerken yanaklarýma,
Yanýbaþýmda yatan meleðim kýzým seslenir,
Anneciðim aðlýyor musun?
Silip gözyaþlarýmý seni anlatmaya baþlarým ona,
Sanki anlattýkça seni, acýlarým hafifler.
Gelirsin sende baþucumuza ,
Dinlersin bizi kýzýmla,
Seni ne çok ve daima nasýl sevdiðimi.
Hiç ama hiç unutmadýðýmý ve de asla unutamayacaðýmý…
Caným Anneciðime…………
30/10/2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.