Yıllar Sonra

Birbirini hiç tanýmayan
iki yabancý gibi
göz ucuyla tokalaþtýk
çoðul yalnýzlýklar gibi uzarken ikimizde sokaklarda
hani tesadüf ya
aradan yýllar geçmemiþ gibi
yine ayný þehir
ve yine ayný sokak lambalarýnýn altýna
gölgeler düþürmeye yelteniyoruz...

oysa her günbatýmýnda
emek yaným yorgun düþer
susarým, gece ay ve yýldýzlara býrakarak gökyüzünü...
inan deðil seni beklemek
gözlerini düþürmüþken yüreðimden üstelik
gittiðin akþamýn sabahýnda

ki senden sonra
herkes gitti
gözlerimin feri söndü
haylaz mý haylaz
bir çocuk uyandý içimden sonra
bir çocuk
kahveringisi gözleriyle...
ve uyutmadý...
uyutmuyor da artýk hiçbir gece
þimdi ne zaman yüzümü düþürmeye yeltensem...
suretim, soluk bi mevsim öneriyor aynalara
ondan, her iþ çýkýþý demlenir eþkalim
gölgeler düþürerek sokak lambalarýnýn altýna
bütün gece bekçileri tanýr beni az çok
ki teneke diplerini az tutuþturmadýk, üþüyen yüreklerimizi ýsýtmak isterken.

þimdi bir adýmlýk ötede duruyorsun
ama gözlerin, hüzünden baþka hiçbir þey vaadetmiyor artýk inan
oysa gitmeden önce ki
gülüþün yetiyordu bize
bir ömür...

ve gitme vakti...
yoksa, her an bir çýðlýk bütün mahalleyi ayaða kaldýrabilir...
bu geceyi kodeste geçirmek de pek hoþ olmaz,
ayazda bastýrmýþken hani.
sende uzamalýsýn biran önce
sende, soðuklar cellat kesilmeye meyilliyken...






Sosyal Medyada Paylaşın: