Elde var hüzün demiþti ya, En sevdiðin þair. Sen býrak elindekilerle birlikte, Gönlündeki hüzün manzaralarýný, Bir ressam gibi çiz, kurtul! Býrak resimlerde kalsýn, Mutsuzluðun ayak izleri. Aðlasam duyar mýsýnýz sesimi mýsralarýmda? Sorarken Orhan Veli, Senin sessizliðin, En büyük çýðlýk þimdi. Boþ odalarýn korkunç çirkinliði, Çarparken yüzüne zalimce. Arkanda yalnýzlýðýn hýnzýr uðultusu, Attila Ýlhan’nýn ölümsüz deyiþiyle. Seni de býrakmaz, Terketmez , Mýsralar yetmese de... Ölümün soðuk sinsi nefesinde. Hayat denilen geçici misafirhanede! Üstadlardan yadigâr bizlere! Pýrlantadýr her bir dize.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayşe_rose Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.