Ben dikenim, gül olmayý istedikçe ellerim sýzlayan, bedeni mi yolunda acýlara adadým seni anýmsýyorum, yolcusuz bir istasyondu, gece vardiyasý bu kentin yüzünüzü karanlýkta görmüþtüm tanýksýz yolcularla olduðun son duraktý.
Çiçeklerle gelmiþtim bu kente, bir mayýs günüydü iðde kokularý dolaþýrdý sokaklarýnda avuçlarýmda mimoza tozlarý sarýya boyatacaktýk Ege’yi anýlar kuþlar gibi uçup gittiler, yaban ellere kim bilir hangi tren, hangi istasyon, bizsiz kalacak kaç mevsim gömeceðiz yüreðimize hep korkarak mý bakacaðýz birbirimize ben yitirmedim umutlarýmý gözlerim hep yaþlý kalsa da bekleyeceðim seni.