1. Karþýdan karþýya geçerken saðýma soluma bakmýyorum artýk. Kaldýrýmda yürürken, tam sol omzumun altýndaki yaraya aldýrmadan çarpýyorum insanlara.
2. Dilencileri görmezden geliyorum mesela. Sokak lambalarýna gözlerimi kýrpmadan bakýyorum. Nereden gelmiþim? Nereye gideceðim? Nedir benim varoluþ sebebim? Bir minareden yükselen sese, -“umurumda mý bu sorular” deyip, adýmlarýmý hýzlandýrýyorum.
3. Ölüm mü? Özgürlük mü? Hiç-lik mi? -mi, takýsýný bile yüklemiyorum artýk cümlelerime… Ki sorgularýn bile aðrýlýðýný kaldýramaz bedenim. Hafifim… Hafif… Hafif(deðil)ler…
4. Kelimeleri döküyorum ardým sýra. Dipsiz bir ormandayým sanki. Kaybolma kaygýsý bile gütmüyorum hâlbuki. Bir peygamber misali ardým sýra faniler. Ben artýk yazmak dahi istemiyorum.
5. Bir okulun duvarýna yazýlmýþ, - küçük çocuklarýn gördüðünde güleceði türden- bir aþk sözcüðü kadar yalnýzým.
6. Hava kararýyor. Sokaklar simsiyah. Havayý pis bir koku sarýyor Yüzlerce ev, binlerce pencere… Huzur sence hangisinde…
Eser /Þubat 2010.
Sosyal Medyada Paylaşın:
siyah ojeli mesnevi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.