Ne seni unutabildim, Ne de seninle dolu maziyi daðarcýðýmdan silip atabildim. En kederli günlerimde, yine de hayalinle arkadaþ oldum... Köhnemiþ balýkçý meyhanelerinde, Sabahlara dek kadehler kaldýrdým þerefine. Kýrýk dökük masalarýna kazýdým ismini, Bir zamanlar aðaçlara kazýdýðým gibi...
Gün oldu, seni ilk tanýdýðým yerlere vardým; Orada her þeyde senin varlýðýn hakimdi, Her köþesine senin kokun sinmiþti sanki, Ama sen yoktun... Tabiat senin hayalini hatýralarýn içine gizlemiþti.
Sen unutmuþ olabilirsin belki... Ama inan ki mazide ki hatýralar dip diri. Aþkýmýzdan kalan bir aný olarak yaþýyorlar her biri Ve sende onlarla yaþayacaksýn, hiç unutulmayacaksýn...
11.04.2003 Erman Ulusoy Kýrklareli Sosyal Medyada Paylaşın:
Ermanulusoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.