SABRIN SONU

Sahipsiz kaldý dünyalýk keder,
Herkes bir þeyler býrakýp gider.
Kimisi sahrada,kimi loþ bir sokakta,
Sevdasýný býrakýp gider;
Gider de unutulur dem be dem o günler...

Sabret denilirdi bize!
Sabýr sabýrda nerde hediye...
Sen deðil miydin çýrpýnan,
Son haddede.

Barýþýktýn gündüzle ve geceyle,
Her ne kadar gün yüzü görmesende.
Tövbeyle arkadaþtýn bütün ömründe,
Bir umut diyordun soldu gülün yine.

Yýkýlýþlarla...
Ardýndan gelen ürkek bakýþlarla,
Yine de bir güç bulup kalkýþlarla,
Doldurdun ömrünü bitmeyen arayýþlarla.

Kimi zaman dost bir bakýþ,
Kimi zaman dostlar tarafýndan satýlýþ,
Kimi zaman dur dercesine öfkeye,
Sýrdaþtýn felekle gizemli gecelerde.

Uyandýðýnda ve özüne döndüðünde,
Seyre dalacaksýn ibretle,
Hayat mesafesinde aldýðýn yollarý,
Sabýrla ,tövbeyle ördüðün yumaðý.

Meyvesini verecek,
Çaðlayan gibi akýp giden zaman.
Boþ deðildi boþa deðildi o direniþ,
O saf,hilesiz bekleyiþ.

Gör bak verilecek mükafatýn,
Gün gelip kalkýnca bedenler ayaða;
Bedenle ruh gelince bir araya,
Kavuþacaksýn en yüce sevdaya.

Ankara/1998

Sosyal Medyada Paylaşın: