TUTUNDUM, TUTULDUM, TUTUŞTUM
Evet, tutundum.
Yýllarýn sorgusuz sualsiz benden alýp götürdüðü,
hasretini adýyla gidermeye çalýþtýðým elmas yürekli güzel insanýn
önce sesiyle, sonra kendisiyle karþýlaþmanýn
ne demek olduðunu ifade etmeye ne kelimeler, ne de mecalim yeter.
Ýþte ben, zamanýn o kutsal anýna tutundum.
Dualar okudum, milyon kere hatimler indirdim kur’an bülbülleriyle.
Melekler günlerce niyazda durdular.
Ben, bunca zamandýr aradýðým can parçamý bulmuþ olmanýn sarhoþluðuyla
bilmem kaç bin kere milyon þükrettim.
Adeta zamaný durdurdum. Sarýldým her bir yerine zamanýn.
Ýlmek ilmek düðümledim kendimi, tutunmuþluðuma güvenmediðimden dolayý.
Zaman ya beni de alacaktý, ya da Seni yanýmda býrakacaktý.
Hangisini yaptý bilmiyorum ama,
o tutunduðum zaman diliminde ikimiz de varýz þimdi.
Rabbime þükürler olsun.
Evet, tutuldum.
Yýllar önce; beynimin keçeci tezgahlarýnýn iþgalinde olduðu bir sýrada,
kapýdan içeriye savrulan gül renkli bir merhaba,
beynimde bir isyaný baþlatmýþtý.
O isyanda ne keçeciler, ne de tezgahlarý kalmýþtý.
Yaðmur yaðýyordu ve ben yaðmura tutulmuþtum.
Öylesine tutulmuþtum ki ýslandýkça diriliyordum,
dirildikçe ellerimi yaðmura açarak;
’yað yaðmur, yað, daha çok yað, daha çok yað..! ’ diye haykýrýyordum.
Ýþte, tutunduðum zaman dilimi,
tutulduðum o yaðmuru da getirmiþti beraberinde.
Evet, tutuþtum.
Tutunduðum o zaman dilimindeki
fena halde tutulduðum kutsal yaðmurun, ateþiyle tutuþtum.
Dünyamýn sevgi yansýtan güneþiyle tutuþtum.
Elmas yüreklimin sevda ateþiyle tutuþtum.
Can dedim tutuþtum, Yâr dedim tutuþtum.
Direndim, sevda bilmez zemherinin kor kesilesi yüreðinde tutuþtum.
’Cennetim’ dediðim gözlerinde,
ruhumu dirilten gül ellerinde tutuþtum.
Ben Sende tutuþtum can..!
Bu ateþ sönmesin diye eþiðindeyim ya...
Evet; tutundum, tutuldum ve tutuþtum ey sevgili.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.