NEDENSE...
Odamdaki penceremden dýþarýyý seyrediyorum,
Her taraf zifiri gibi, her taraf kap karamsar…
Görülen tek þey; yalamuk, yýldýrým! YÂ RÂB; Bu ne diyorum?
Ani bir rüzgâr ki, kavaklarý gayet sert sarsar.
YÂ RÂB! Ortalýkta ne elektrik var, ne de bir ýþýk…
Görülen tek þey, odalardaki birer cansýz parýltý!
Hava mý? Gök, yer tastamam oldukça karýþýk,
Ve evrende ALLAH, ALLAH! Alabildiðine bir karartý…
Bir parýldama! Yalamuk oynuyor, þimþek çakýyor…
Yaðmur yaðamýyor YÂ RÂB! Bunda ne hikmet var?
Bir iki yaðmur damlasý, issimi issi bir yel esiyor!
Bilmem nedendir? Yok oluyor birden o damlalar…
Yollarda dolaþan tek þey: Bir iki oto farlarý ki,
Onlarda çakan þimþek yanýnda sönük mü sönük?
Yine cama vuruyor damlalar, týp a týp bir iki,
Gürültü, þimþek yer deðiþtiriyor, güneye dönük.
Çevrildi; batýdan, kuzeyden, güneyden tastamam KEPSUT!
Neden bir türlü buraya yaðmur yaðamýyor YÂ RÂB?
Bunca millet sen RAHMAN’DAN beklerken bir umut…
Yaðmazsa yaðmur, olur tüm mahsuller pek harab.
O yel ki, yön deðiþtiriyor durmadan uzun kavaklar,
Havada ise yine yýldýrým, þimþek ve gürlemeler…
Afetsiz aksýn istiyorum YÂ RÂB! Bunca savaklar,
Ve bitsin diyorum, yaðmur için onca inlemeler…
Esirgeme RAHMAN VE RAHÝM’ÝM, bizden can-feza yaðmurunu!
Doldur baðýmýzda, bahçemizdeki ürün dolu arkýmýzý.
Ýstiyor onca KEPSUT’LU sen RÂBB’ÝMDEN gani nurunu!
Ve dindirsin diyor, aylarca süren ýstýrabýmýzý.
Kabul eyle YÂ RÂB! Bunca dökülen tazarrumu,
Ýndir bereketini, bereketine susamýþ sebzelere.
Sana döktüm elimden gelen varýmý-yoðumu,
Ve ver bereketini, bereketine susamýþ bizlere.
Aman YÂ RÂBB’Ý! Bu ne? Üstümüzde gürlemeler…
Ýçime tarif edilmez bir ümit doðuyor.
Tamam,,, Tamam bitti diyorum, o inlemeler,
Ve yaðmur sesleri beni sonsuz nura boðuyor.
Dýþarýda týp a týp, týp, týp diyen yaðmur sesleri…
Ýçeride sanki beni benden ediyor ALLAH’IM!
Ýçine dolmuþtur, onca nebatýn hevesleri,
Kim bilir içlerinden sana neler diyor ALLAH’IM!
BALIKESÝR, SUSURLUK tarafýnda yine parýldamalar,
Oraya mý verdin olanca rahmetini YÂ RÂB?
Ortalýk sakin, yel esmiyor, kesildi damlalar…
Zay eyledin nuruna gark olanlarýn ümidini YÂ RÂB!
YÂ RÂB! Nedir biz KEPSUT halkýnýn günahý ki?
Üstümüze bereketini doya, doya indirmiyorsun!
Sen RÂBB’ÝME baðlanmýþtý her birinin ervahý ki,
Amma ki, yine de sen bereketini topraðýmýza vermiyorsun!
Yoksa, bir suç mu iþledik, bilemiyorum ALLAH’IM?
Suçumuz var ki, bereketini ondan vermiyorsun!
Evet; evet belli, bir suç iþlemiþik ki þüphesiz,
Bize ondan vermiyorsun bereketinden…
Heba… Ne kadar aðlasak, dövünsek de biz.
Alamayýz bereketinden, kurtulamayýnca bu illetten…
Artýk göz görebildiðine, yok bir parýldama!
Ortalýk pek sakin… Böcek, kurbaða nidalarý…
Baþladý KEPSUT halkýnda derin bir aðlama,
Bir aðlama ki… ALLAH, ALLAH… Çýktýðýnca avazlarý…
KÜÇÜK OZAN(CML DMR)
ÇÖPE ATAMADIKLARIM’dan.29.7.1983: 21.oo-23.2o arasý.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.