MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

Katil Kim
erdalsayil

Katil Kim




Katil Kim

’Bir gazete haberinden...’

Ocaða iki kesek,
Odun-kömür yerine tezek;
Akþamleyin attý..

Sýcaðýna;
Kendi sýcaðýný kattý...
Çocuklarýný topladý yanýna,
En küçüðünü aldý kucaðýna...
Þefkatle baktý,
Dört çocuðuna...

Henüz doðmamýþtý birisi,
Birden sancýsý tuttu...

Kocasýný andý...
Acaba ne iþ tutup,
Gün boyu nasýl çalýþtý...?
Çocuklar aç,
Hava soguk;
Vakit akþamdý...

Tepe ki Bitlis’in tepesi...
Sapanýn en sapasý...
Yola çýkmasýn kiþi;
Yanýnda yoksa sopasý...

Vakit akþam vakti,
Daðlardan kurtlar aktý...
Belki ayýlarda vardý...

Ayýdan çok korkardý Sabiha...
Ýçerde ne varsa eþya,
Yardýmlaþtý bebelerle;
Yýðdý kapý arkasýna...

Kömür-gaz-petrol-kalorifer;
Deðil kendi, adý gelmemiþti daha,
Bir zembil odun, birkaç kütük ver;
ALLAH’ým tezek dayanmýyor soðuga...

Bu kar ki kimine eðlencelik,
Demek yetmiyor yurdumda ki güzellik,
Bizi baðlýyorken evimize kar;
Ki gidiyorlar gavur ele üstelik...

Devlet baba, sen ki;
Her daim yanýmdaydýn...
Duadýr dilimde eski;
’Devlete millete olmasýn zeval’
Ruh gibi canýmdaydýn...

Bu gün benden uzaksýn,
Ne var ki...
Ulaþmadý elin-kolun...
Ulaþmadý ýþýðýn-yolun...

Düþündü bunlarý Sabiha,
Bir yandan gözledi kocasýný...
Yalvardý ALLAH’a;
Kavuþsun sað-salim kocasýna...
Kapý çalýndý birden;
Geldi vallaha...

Evin yerine,
Buraya þöyle çýkýlabilir ancak;
Çýkarken dizin-dizin...
Ýnerken sürüne-sürüne...
Akýl baþka yola vermez izin...

Hayvan çýkamaz kýþýn,
Tepeye nalýyla..
Nalý söküp nalbant,
Ayaðýna lastik çaksýn,
Ki ancak böyle çýksýn...
O da varsa katýrý,
Varsa belki eþeði...
Yoksa bir degneðin yardýmý,
Adamý yüzükoyun yatýrýr,
Cam gibi buz tepeyi sardýmý...

Bu yoldan aþaðý,
Kayalarýn üstüne,
Düþenler var baþaþaðý...
Yolda maksat can kasdine...

Kiminin kolu,
Kiminin bacaðý,
Kýrýldý kaldý...
Sakat olan,
Þükrederdi ALLAH’a,
Sönmemiþti ocaðý...
Çoktu zira,
Kolsuz bacaksýz hayatta kalan....

Nurettin gördü,
Sabiha sancýlanmýþ...
Karýsýna sordu;
Doðacak olan varmýþ...

Yýkýlmasýn evimin direði...
Çocuklarým anasýz olmasýn...
Gitmesin ana, gitmesin çocuk;
Evlatlarým bir kardeþ eksik kalmasýn...

Nurettin önce,
Emanet etti Rabbine...
Evlatlarým korku düþmesin,
Hiçbirinizin kalbine...

Gerçi gelen olmaz ya,
Bu havada, bu sapaya...
Ses almadan hiçbiriniz,
Kapýyý açmasýn ha...!
Biz geliriz sabaha...

Hastane altý kilometre...
Kar metre-metre...
Tipi çok zalim;
Donardý çehre...

Karýsý sýrtýnda,
Çýktý besmeleyle yola...
Hastaneye vardý,
Ancak saatler sonra...

Hastane ýssýz...
Kalmýþ tek hastabakýcý,
Koca binada...
Bakýþlarý ümit vermiyor,
Birazda yakýcý...
Ayný þeyleri dedi,
Baþkalarýna dediði gibi;
Ona da...

Yere dikti gözünü,
Utandý söylerken sözünü,
Senin iþin burda olmaz;
Herman’a git dövme dizini...

Dinlemedi Nurettin,
Sevinçliydi ulaþtýðýna hastaneye...
Hani utanmasa oynardý bile...
Baðýrmak, çaðýrmak,
Türkü çýðýrmak istiyordu...
Sabiha’sý kurtulsun istiyordu...

Aldý hekimin,
Evinin adresesini,
Çýktý evi aramaya lakin;
Býraktý bir sedyeye Sabiha’sýný...

Aradý, buldu doktoru evde...
Iþýðý saklamýyordu perde...
Amma doktorda o hüner nerde...?

Ben anlamam doðumdan,
Kardeþim kusura bakma,
Lütfen gider misin;
Canýmý sýkma...!

Nurettin,
Buldu bir þoför...
Yalvardý þoföre,
Ne varsa vere...
Çýktýlar yola...

Amma yol-yol deðil...
Herman o kadar,
Yakýn da deðil...
Onbeþ kilometre vardý...
Yol belli deðil...
Hiç iz kalmamýþ;
Ýz belli deðil...

Vardýlar Herman’a,
Çevrede en büyük;
Saðlýk ocaðýna...

Burasý demek saðlýk ocaðý...
Durmadýk geldik,
Yakýn ettik ýraðý...
Etrafý aydýnlatmaz olmuþ çeraðý...

Kapý duvar, duvar taþ, pencereler kapalý...
Güya bu bina ki, maliki biz, TÜRK’e tapulu..

Nurettin baðýrdý,
Yardýma bir hekim,
Bir ebe, bir hemþire çaðýrdý...
Ses gelmedi karþýlýk;
Bina saðýrdý...

Düþündü Nurettin,
’Eskiden öyleydi,
Þimdi de öyle...
Benden vergin,
Benden askerin...
Bir yaradýr,
Ýçimde derin...
Aradým nerdedir,
Ey devlet baba;
O eski yerin..? ’

’Þimdi kendinde kendini,
Kaybetmiþ bir haldesin...
Yetiþtirip öðündüðün aydýný,
Adýný bilmediðim gavur ellere,
Kaçýrýp elinden;
Oralarda kal dersin...! ’

’Bizim elde doktor kalmamýþ,
Yaramýza melhem bile çalmamýþ,
Doktorlarý biriktirip yad elde;
Niye bizim ele hekim salmamýþ...? ’

Yaþý dondu gözünde,
Bir þey yandý özünde,
Belki kurtulmak da var;
Ümit dermandý dizinde...

Buz cam gibi...
Görmeye izin,
Vermiyor tipi...

Muþ Bitlis’e;
Beþ saatlik yol,
Sýk diþini Sabiha’m;
Dol vaktim dol...!
Dol vaktim dol...!

Bismillah, ya ALLAH...!
Varýrýz belki vallah...!

Muþ’a vardýk,
Ancak sabaha...
Arabada yattý,
Konuþmadý Sabiha...
Sandým ki soðuktan,
Dilini tuttu...
Çýktýk çýkalý yola;
Tek söz etmedi daha...

Doktor uzattý sedyeye,
Nazikçe tuttu baþýný,
Baþ cansýz sallandý;
Her iki yöne...
Düþtü tekrar sedyeye...

Doktor geç kalmýþsýnýz,
Kardeþim, çok geç...
Baþýn saðolsun dedi;
Yýktý kaþýný...

Ýnanmadý Nurettin,
Baktý, baktý, baktý...
Sabiha’m ne ettin...?
Gözyaþýn aktý, aktý...

Kapandý ölüsüne,
Düþtü kollarý ölünün;
Sedyenin örtüsüne...
Açýktý daha gözleri,
Bakmýþtý arkasýna...
Kalmýþtý gözleri;
Sabiha’nýn arkasýnda...

Bu kayýp tek can deðil,
Bu mýsralarý yazdýran,
Heyecan deðil;
Milletimin gerçeðidir..
Bildiðim tek maksat;
Milletimin layýk olduðu yere,
Erinde, gecinde ereceðidir...

Bu vazife bizim üstümüze,
Bu yolda karþýmýza,
Hangi çile çýkarsa;
Bahtýmýza...!

Bu cinayette katil kim...?
Sordum kendime,
Belkide kendim...
Sürüye kurt girerse;
Mesulü bendim..
Eðer devlette ben varsam,
Ýktidar ben olursam...

Hedefi kadar,
Büyüktür insan...
Belki çok var,
Hedefe daha...
Sen yakýn san...
Bütün bunlar ar,
Ne kadar suçsuz olsan;
Hepsi ortaklar,
Günahlarý kadar,
Sevabýmýzda paylarý var...

Yüz milyonluk Türkiye,
Hedefine böyle varýlamazdý...
Hain, gafil ve kafir,
Atardý terkiye;
Niçin hesap soran,
Bulunamazdý...?

Ýktidar ben olacaðým...
Ýslamdan el alacaðým...
Eremezsem hedefe;
Ben bu yolda öleceðim...!

Erdal Sayýl


Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.