Ocaða iki kesek, Odun-kömür yerine tezek; Akþamleyin attý..
Sýcaðýna; Kendi sýcaðýný kattý... Çocuklarýný topladý yanýna, En küçüðünü aldý kucaðýna... Þefkatle baktý, Dört çocuðuna...
Henüz doðmamýþtý birisi, Birden sancýsý tuttu...
Kocasýný andý... Acaba ne iþ tutup, Gün boyu nasýl çalýþtý...? Çocuklar aç, Hava soguk; Vakit akþamdý...
Tepe ki Bitlis’in tepesi... Sapanýn en sapasý... Yola çýkmasýn kiþi; Yanýnda yoksa sopasý...
Vakit akþam vakti, Daðlardan kurtlar aktý... Belki ayýlarda vardý...
Ayýdan çok korkardý Sabiha... Ýçerde ne varsa eþya, Yardýmlaþtý bebelerle; Yýðdý kapý arkasýna...
Kömür-gaz-petrol-kalorifer; Deðil kendi, adý gelmemiþti daha, Bir zembil odun, birkaç kütük ver; ALLAH’ým tezek dayanmýyor soðuga...
Bu kar ki kimine eðlencelik, Demek yetmiyor yurdumda ki güzellik, Bizi baðlýyorken evimize kar; Ki gidiyorlar gavur ele üstelik...
Devlet baba, sen ki; Her daim yanýmdaydýn... Duadýr dilimde eski; ’Devlete millete olmasýn zeval’ Ruh gibi canýmdaydýn...
Bu gün benden uzaksýn, Ne var ki... Ulaþmadý elin-kolun... Ulaþmadý ýþýðýn-yolun...
Düþündü bunlarý Sabiha, Bir yandan gözledi kocasýný... Yalvardý ALLAH’a; Kavuþsun sað-salim kocasýna... Kapý çalýndý birden; Geldi vallaha...
Evin yerine, Buraya þöyle çýkýlabilir ancak; Çýkarken dizin-dizin... Ýnerken sürüne-sürüne... Akýl baþka yola vermez izin...
Hayvan çýkamaz kýþýn, Tepeye nalýyla.. Nalý söküp nalbant, Ayaðýna lastik çaksýn, Ki ancak böyle çýksýn... O da varsa katýrý, Varsa belki eþeði... Yoksa bir degneðin yardýmý, Adamý yüzükoyun yatýrýr, Cam gibi buz tepeyi sardýmý...
Bu yoldan aþaðý, Kayalarýn üstüne, Düþenler var baþaþaðý... Yolda maksat can kasdine...
Kiminin kolu, Kiminin bacaðý, Kýrýldý kaldý... Sakat olan, Þükrederdi ALLAH’a, Sönmemiþti ocaðý... Çoktu zira, Kolsuz bacaksýz hayatta kalan....
Nurettin gördü, Sabiha sancýlanmýþ... Karýsýna sordu; Doðacak olan varmýþ...
Kapý duvar, duvar taþ, pencereler kapalý... Güya bu bina ki, maliki biz, TÜRK’e tapulu..
Nurettin baðýrdý, Yardýma bir hekim, Bir ebe, bir hemþire çaðýrdý... Ses gelmedi karþýlýk; Bina saðýrdý...
Düþündü Nurettin, ’Eskiden öyleydi, Þimdi de öyle... Benden vergin, Benden askerin... Bir yaradýr, Ýçimde derin... Aradým nerdedir, Ey devlet baba; O eski yerin..? ’
Bu kayýp tek can deðil, Bu mýsralarý yazdýran, Heyecan deðil; Milletimin gerçeðidir.. Bildiðim tek maksat; Milletimin layýk olduðu yere, Erinde, gecinde ereceðidir...
Bu vazife bizim üstümüze, Bu yolda karþýmýza, Hangi çile çýkarsa; Bahtýmýza...!
Bu cinayette katil kim...? Sordum kendime, Belkide kendim... Sürüye kurt girerse; Mesulü bendim.. Eðer devlette ben varsam, Ýktidar ben olursam...
Hedefi kadar, Büyüktür insan... Belki çok var, Hedefe daha... Sen yakýn san... Bütün bunlar ar, Ne kadar suçsuz olsan; Hepsi ortaklar, Günahlarý kadar, Sevabýmýzda paylarý var...
Yüz milyonluk Türkiye, Hedefine böyle varýlamazdý... Hain, gafil ve kafir, Atardý terkiye; Niçin hesap soran, Bulunamazdý...?
Ýktidar ben olacaðým... Ýslamdan el alacaðým... Eremezsem hedefe; Ben bu yolda öleceðim...!
Erdal Sayýl
Sosyal Medyada Paylaşın:
erdalsayil Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.