OSMAN

Osman bir deli oðlan henüz ondokuzunda,
Geçivermiþ aniden çocukken adamlýða.
Bir gözü kör anasý onbeþinde bacýsý,
Yoktur baþka kimsesi bu hayat kavgasýnda.

Gözleri kömür gibi, tek mirastýr babadan,
Lüle lüle saçlarý rüzgarda dalgalanan.
Kah durgundur kah deli çoðu zaman da dertli
Selvi boylu ve býçkýn bir gençtir bizim Osman

Zordu çetindi hayat, tüm yükler omuzunda
Onun da kalbi vardý ne kadar yorulsa da
Kaptýrmýþtý gönlünü onaltýlýk Elif’e,
Elif henüz bir çocuk, kadýnlýk havasýnda.

Birkaç küçük buluþma derken kapýldý Osman
Hayallerini kurdu gece gündüz durmadan.
Elifse oyun gibi görüyordu bunlarý,
Görüþüyordu baþka bir oðlanla okuldan.

Bekliyordu bir akþam okul çýkýþý kýzý,
Gördüðü anda birden içinde derin sýzý.
Elif bir baþkasýyla el ele tutuþurken,
Osman’ýn yüreðinde acýlý bir kýpýrtý.

Ýçi yanan Osman’ým volkan gibi püskürdü,
Tutamayýp kendini üstlerine yürüdü.
Ýki gözü kara genç kapýþtý birbiriyle,
Kenetlenmiþ bedenler karanlýða yürüdü.

Ateþlenmiþ iki genç düþerken kaldýrýma,
Diðeri saplamýþtý sustalýyý Osman’a
Kapkara gözleriyle son kez baktý Elif’e
Ruh bedenden koparken gözü açýktý hala.

Ocaktaydý patlýcan Osman çok sever diye,
Acý haberi alan anasý kaldý yerde,
Yanýyordu yüreði ocaktan bile fazla,
Böyle büyük acýya aðladý kör göz bile.
Sosyal Medyada Paylaşın: