deli kara
miraca çýkmak gibiydi / ozanca
gelmek sana
ýrýyordu firavunlar beynimden
düþtükçe sana nefesim
halaya duruyordu yollar
her göz kýrpýþýnda almozin
güneþi de baþkaydý sen gibi
sarý kýzýl topraðý da
ne hasretmiþim!
aþký kokladým yeniden
baðrýnda qoser’in
yine duaya durmuþtu dilim
semaya niyetlenirken
solumu zapta meyletti
titrek ellerim…
yoksa
açýk giderdi deli karana
aþmýþken araflarý son umut
ilk öptüðün yeþillerim
kaç kez kopardým kýyametimizi
kaç mil yollar ekledim araya
bilirsin
ama
kaç takvimsiz boþalttým þarjörü gözlerine
kaç saatsiz kayboldum adýn sýra
ve kaç mevsimsiz sana doðdum yeniden fütursuzca
bilmeyeceksin
…ve geldim
büyük yemin
biteceksem
gözlerinde olmalýydý ölümüm!
tanrým!
kaç bin asýr düþlemiþtim gelmeyi
kaç bin tespih eskitmiþtim görmeye
kaç bin sure zikretmiþtim sesine
kaç bin umut zehirlemiþ
kaç güneþi doðurmuþtum
gözlerinde ölmeye
sen gibi
ben de bilmeyeceðim
karþýmdaydýn
diriliyordu küllerinden yeniden qoser
þemameydi sokaklarda çekilen
son demindeydi vuslatýn xeribi
mýhlanan bakýþlarýndayým
mutluydum yar
raðmen zebanilerine
umutluydum
kaçýyordun gözlerimden
ruhun iliklerimde erirken
dursun dedik zaman yine için için
haykýran sessizliðimizle
ne yer vardý ne de gök
tüm zamanlar grevdeydi
çýðlýk çýðlýða
isyandaydý mem u zin
isyanda siyabend u xece
saðýrdý kulaklar bize
kördü gözler
yanýyorduk oysa biz
çýðlýk çýðlýða
sustun
sustum
korkuyorduk
ahkamdaydý firavunlar
susuyorduk
sahi susuyor muyduk?
ellerin mezopotamya kavruðu
gözlerin faili meçhul botan yangýný
titriyordun
tükenirken bile bile
sessizlikte tükenirmiþ deli karalým
gidiyordum
son gidiþti biliyordun
dilindeydi son firavun
“gitme kal”
diyemiyordun
“vazgeçmek ölüm” demiþtik hatýrlar mýsýn?
ölüme yürüyorduk bu kez
biliyordum
oysa
miraca çýkmak gibiydi ozanca
gelmek sana
zamanýydý
ardýmda ýslak býrakýp karalarýný
gidiyordum
...ve sen
hala çok seviyorduk
biliyordun!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülten Kahraman Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.