İçine Kapanmış O Son Sonsuzlukta

gittin
öldü zaman
hangi kýrlangýç
kavuþmaya kanat çýrpar bilsem
özeneceðim kanadýna...

zamandý kibirlisi ayrýlýðýn
gerçeði öðrenemeden öldü
hoyrat bir delirmedir sevmek
gidiþini
beni anladýðýn an
akýllanacak evleri sevmemek
sokaklarý bir daha rahatsýz etmeyeceðim...

çocukluðum daha bir yalnýzlaþtý
mavi neden göðün alýn yazýsýysa
koyu kahve gözlerin de benim
yeryüzüm gökyüzüm hayat sancým
ama her yolun sonunda suretin
hiçbir suretinse sen deðilsin...

karþýmda topraðýn ilk yaðmur kokusu
iðdiþ edilmiþ düþ bulutlarýna küs
yeþeren her ümitte ot kokulu
sesimle seni çaðýracaðým
bütün unutmalarýma
unuturken yanýmda ol
istersen unut ama unutturma...

aykýrý bir dumaný tütendi gözyaþlarým
uzak tepelerle ilgi neþelenerek mor uykulu
gerçeði öðrendiðim an anlamýþtým aslýnda
sen gülünce
iklimleri prova ederdi tanrý yüzünde
bense sevdamla en aðýr kýþý alýrdým üzerime
çünkü giderdin
ölürdü zaman
bükülürdü bakmalarým pencerene
ýþýðýn çocuk hüznüme hükmü geçmezdi
unutmalarýnda da deðil
unutmalarýnýn arka bahçesinde býraktýðýn
þiirimi anýmsayacaðýn an
ben ölümü avutur olacaðým
içine kapanmýþ o son sonsuzlukta
unutulmuþluðu bile unutulmuþ
yaban...


Kaðan Ýþçen
Sosyal Medyada Paylaşın: