Bir gün gülmeyi unutur da, Aðlamaya baþlarsan gerçeklerin acý hakikâtleri karþýsýnda. Ümitlerini,bir bir yitirip bencileyin hayata küsersen. O zaman beni daha iyi anlarsýn küçüðüm.
Gün olur da seversen. Sevdiðin,seni yapayalnýz koyup da giderse. Onun hayâlini,ufukta beliren kýzýllýkta, Garlarda,rýhtýmlarda ve de mesken tutup meyhanelerde, Doldurup boþalttýðýn kadehlerde ararsan. Yalnýzlýk içinde,eski demlerle avunmaya baþlarsan. Beni daha iyi anlarsýn küçüðüm.
Bir hazan mevsiminde,evinin penceresinden bakarken, Gözlerin,yapraklarýný dökmekte olan bir aðaca takýlýrsa... Ve dalýnda,tek bir yaprak varsa aðacýn. Koparmak için olanca hýzýyla esiyorsa hýrçýn rüzgârlar. O yaprak direniyorsa kopmamak için. Lâkin,ötekilerinden farksýz olmayacaðýný bilmeyerekten hakikâtin, Sonunda,katýlýp hýrçýn rüzgârlarýn önünde giderse. Gözlerin dolupta onu izlersen, O zaman beni yâd et küçüðüm.
Çünkü,sen de benim gibi,o küçük yaprak gibi, Bütün uðraþlarýnýn ve çabalarýnýn sonunda, Kader rüzgârlarýnýn önünde sürüklenip gitmeye mahkumsun. Çünkü,sen seviyor,duyuyor,özlüyorsun Çünkü,sen insansýn küçüðüm...
Erman Ulusoy Kýrklareli Sosyal Medyada Paylaşın:
Ermanulusoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.