Bir çýðlýk astý göðün duvarýna Kan damladý tavandan Düþmeden yere, büründü siyaha O bile dayanamadý gördüðü günaha
Bir kuþ, yanýna kondu Nefesiyle yaraya, kanadýyla kana dokundu Boynunu büktü “Hoþ geldin” diyemedi Sessizliði yarasýndan daha büyüktü
Öteledi her geleni ve erteledi bekleneni Kaç gün býrakmýþtý geride? Bilmiyordu! Nedense beklediði deðil, hep beklenmeyenler geliyordu Yoruldu, çok yoruldu
Ne zamandýr pusluydu bu pencereler? Kim koymuþtu saksýlara tarla çiçeklerini? Söktü bütün perdeleri, açtý camlarý Baktý güneþe Elleri uzadý, uzayabildiðince Dokundu, eridi titreyen parmaklarý Her þey nara, nar ara büründü Düþtü avuçlarýndan sözü Sözünün içinde kaybolurken gidenin yüzü Çiçekler selamladý tarlalarý Toprak ne güzel kokuyordu Girdi koynuna uyudu
Hayaliydi rüyasý Bir gül açýyordu üstünde Gülümsedi, sesi büyüdü yarasý küçüldü Beklenen gelmedi Rüyasýna kandý Geldiðini sandý aldandý Bir daha uyan(a)madý
ÝHSAN TURHAN Sosyal Medyada Paylaşın:
İhsan TURHAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.