Artık Sonbahar/Ömrün Son demleri

Hani bir þarký var, "Böyle mi esecekti son günümde bu rüzgâr/Bütün kuþlar vefasýz mevsim artýk sonbahar." Oysa, vefasýz olan kuþlar deðil... Biz yorgunuz, kuþlar yorgun. Vefasýz, zaten Vefa semtinden göç ettiðinden beri kayýp. Bizim avuntu kaynaðýmýz hüzünlü de olsa hatýralar.... Ne de olsa "mevsim artýk sonbahar..." Vefa, malum olduðu üzere Ýstanbul’da bir semt; bizse Ankara’da mukimiz...


Güneþ batarken sükûnun koynunda sular durgun.
Yapraklar hüzün rengine bürünür kuþlar yorgun.
Bir ayaz çýðý düþer yangýn yeri sinelere.
Maziden esen hatýralar her yürekte vurgun.


Günler geçip gider böyle yaþanýr anlatýlmaz.
Öyle bir devrandýr ki bu an atýlýp satýlmaz.
El titrer bacak tutmaz göz sulanýr burun akar.
Uyku demi çökse bile gözleri uyku tutmaz.


Ne mazi avutur ne atiden bir þey umulur.
Söylenenler duyulmaz da her þeye göz yumulur.
Her hâl yadýrganýr vaziyete güler çor çocuk.
Rüzgâr önünde yaprak misal ak saçlar savrulur.


Bir hüzün þarkýsý bestelenir güftesi hayat.
Gönülde taze arzular lâkin suretler bayat.
Rengarenk geçer günleri cihanda tazelerin.
Ömrün hitamýdýr zaman demse son demdir heyhat!
Ankara,06.10.2010 Ý.K

Sosyal Medyada Paylaşın: