Gece,
Issýz sokaklar,
Lambalar eþliðinde yürürken ürkek gölge,
Sessizlikte çýldýracak sanki bin bir düþünce,
Aðýr aðýr atýyordu adýmlarýný,
Baþý önde,
Bakýþlarýnda matemden de öte bir yas,
Ellerinde çaresizlik tohumlarý,
Ekiyordu kýrýk düþler sokaðýna gözyaþlarýný.
Gece gibi siyahtý bakýþlarý,
Derin ve bir o kadar öfkeli,
Kaldýrdý baþýný,
Ve haykýrdý olabildiðince feryadýný,
Ama duyan olmadý.
Geceydi.
Ortalýk zifiri karanlýk,
Yalnýzlýk raks ediyordu geceye inat,
Korkular baþkaldýrýyordu,
Ve çaresizlik dolanýyordu ayaklarýna,
Kýrýk düþler sokaðýnda.
Gün aydýnlandý,
Gün beyaz,
Ama yüzünde geceden kalma bir karanlýk…
Ebru Ünal
30.09.2010