LEYLA

Çölün ortasýnda kumlar üstünde
Boynu bükük bükük oturmuþ Leylâ.
Ayrýlýk yazýlan hasret büstünde,
Aþk okunu kalbe batýrmýþ Leylâ.

Gözünde parlayan ýþýklar ay’sý,
Esmer yanaðýnda çizgiler yaysý,
Aklýný yitirmiþ gezerken Kays’ý,
Gece gündüz dilek tutarmýþ Leylâ.

Bazen sevilip de bazen kýzýlan,
Ruhuna ölmeden mezar kazýlan,
Gönül kâðýdýna kanla yazýlan,
Sevdanýn nesrinde satýrmýþ Leylâ.

Pas tutan hasreti kesmiþ demiri,
Arayýp bulunca Arap Emiri,
Yaradan verince böyle emiri
Sýzlayan kaþýný çatarmýþ Leylâ.

Unutmuþ aynaya Kays’ýz bakmayý,
Aþk göðünde þimþek gibi çakmayý,
Gam keder içinde zehir lokmayý,
Aðlayýp aðlayýp yutarmýþ Leylâ.

Çölün sýcaðýnda aþkla tutuþup,
Þeydâ bülbül gibi yalnýz ötüþüp,
Zühre yýldýzýyla sessiz konuþup,
Izdýrap içinde yatarmýþ Leylâ.


Coþkun Mutlu

ÇÖLDEN GELENLERÝ SEVDÝÐÝ SANIP
GÖRDÜÐÜ SERABA HER GÜN ALDANIP
SOÐUK SARAYLARDA KAYS’INA YANIP
DERDÝNE BÝNBÝR DERT KATARMIÞ LEYLA...Sadýk Daðdeviren
Sosyal Medyada Paylaşın: