SON KAVŞAK

Toz duman olmuþ yüreðim.

Bir patika yol, yalýnayak ayaklarým; çamurlu

Gözlerim ýþýðý araken, o karanlýk

Her þeyi içine çeken karadelik, zaman çýktý; karþýma

Geçerken aldýklarý ACI

NE ANALAR ALDI; NE EVLATLAR

NE ARSLANLAR; NE YÝÐÝTLER ÇALDI.

HÝÇ USANMADI.

Güneþi aldý; sabah tekrar geri verdi.

Çocukluðumu aldý; gençliðimi çaldý; benden

Baharda çiçekleri verdi.

Ardýndan kuruttu, Güneþin sýcaklýðýnda

Hayat aðacýnýn yapraklarýný döktü; sonbahar da

Kýþý verdi; saçlarým da aklar,

Her taraf bembeyaz

Derken AZRAÝL geldi; dikildi baþucuma

Hadi dedi, gidiyoruz.

Nereye dedim, nereye gidiyoruz.

BURASI SON KAVÞAK, seni almaya geldim; dedi.

Tut elimden , BEDENÝNÝ býrak.

Elini tuttum, ARÞI gördüm.

Elimi býraktý; topraða düþtüm.

BÝR AVUÇ OLDUM; BÝR AVUÇ TOPRAK.........

Sosyal Medyada Paylaşın:

yürekten dökülen Åžiirleri

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.

En Çok Okunan Şiirleri

DENİZ VE SEN KARANLIK VE BAHAR AT KENDİNİ DENİZE ZAMANSIZ ESEN RÜZGAR GİTME GİTMEK GEREKİR BAZEN RÜYA ÇAKALLAR SEVİNMESİN DÜNYA GÜLÜNECEK BİR YER Mİ? ŞOK....