Vech’imden baþka bir þey kalmaz diyorsun ;
Ey Hak ! Neden hem doðurup öldürüyorsun ?
Sandýk hazan kýyameti, alemde daðdaðayý ,
Kim sürdü ve kim ekti, Adem yesin buðdayý ?
Ayrý düþerken daldan gonca deminde,
Vardýr elbet kusuru bu çýplak Adem’in de.
Bize gösterip mabeyni, Adem’i kýldýn Nebi ;
Asi’ye gül rengi þarap, bize demir leblebi !
Yokladým ruhumun son hattýný bir bir ;
Ademler sayýsýnca, gezinir Münkir-Nekir...
Benim esvaplarý mý soyma soðuk gecede ,
Titremesin gagasý ecel kuþum yücede...
Adem’den beri kimse doymaz insan etiyle ;
Ölümü öptürürken olanca þiddetiyle!...
Uzun bir þakül asýp, çýktýðým bu kuleden ,
Ayan edip tüm eþyayý, kurtar bizi gulguleden.
Ya bir Beng-i su içir, zemzem düþür dudaða ,
Sesimiz ulaþmýyor, bu daðdan karþý daða!
Eþraftan mý okunur bizim derin salamýz ,
Hangi kayalýklardan yontulur musallamýz ?
Ýskankarken melekler, göklerin hududunda ;
Neden þeytan gezinir, böyle hayat yurdunda ?
Yükseldikçe ateþim, durmaz damarýmda kan!
Uyan Can ! Hepsi inan, bir ezeli kurgudan ...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.