NE MÜTENAHİ

Kübra ÞENAL
I.
Ruhumu roman sayfalarýna sattým artýk.
Kim-im için deðil, kimsemi yansýtan aynalar için giyinip kuþanýyorum.
Akþam vakti beliriyor yýldýzlar, köþesiz bucaklarda…
Kulaðýma yanký olan çýðlýklarým,
Dehlizlerde susuyor.
Sadece çatlamýþ aynalara giyinip kuþanýyorum.
Hayatýn mürekkebini,
Tiner adýna çekiyorum, katý kanýma.
Hücreme kapatýyorum hücrelerimi.
Keþke bir camdan sarkan küçük olsam.
Arkamda bana baðýran annem, düþmemden korksa.
Ben de bir þey anlamadan,
Melül melül baksam gözlerine.
Hayatla seksek oynasam.
Taþý atsam, sonra da çizgilerden atlasam.
Alaturka çocukluðumda, fesatsýz bi sefa sürsem…
…sem …sem …sem…
Hayatýn semine içilme-sem
Ve…
Sadece pürüzlü aynalara kuþansam…
II.
Çatlamýþ demiþken…
Görünmez yalnýzlýðýmýn duygusunda cebelleþiyorum.
Düþlerimin ikinci serisinde, beytlerimi yazýya tercüman ediyorum.
Boþluða adýmlýyorum.
Nefeslere soluyorum.
Hangi telin notasýyým…
Ne haberin sloganýyým…
Nasýl ellere nasýrým…
Bilmem ki…
Benliðime cevap, bensiz-im.
Gözlerime içiyorum þarabýmý.
Güzel biri çiziyorum siyah kâðýtlara.
Kalemime benzeyen her þey gibi duraklýyorum kýrmýzý ýþýklarda.
Her bir þeyimin baþlangýcý ben, yine kendime lûgat oluyorum.
Yeis bir çýðlýða basýyorum kahkahalarýmý.
Sesin gürültüsü týrmalýyor kulaklarýmý.
Melankolik duygularýmýn eserine biçiliyor gövdem.
Biraz bunadým, erken unuttum…
Yaþadýðým saatlerin sonrasýný,
Ya rüya, ya da hulya sandým. Zan-a çuvallýyorum…
Birini çiziyorum aklýma.
Sayfamýn siyahýna bürünmüþ saçlarý,
Ensesinde bitiyor.
Masum silueti, gözlerimde yansýyor.
Bir adam çiziyorum üryan nefesime.
Hiç hissetmeyen kalbine köþe yazarý oluyorum.
Ve bir adam gömüyorum kalbime.
Tahtalarý(m) eksik;
Topraðý(m) az… Ben deliyim…
Annemin þefkatine üþüyor ellerim.
Elleri sývazlýyor da sýrtýmý;
Çizilen bir adama gýdýklanýyor iliðim.
Bir çocuk ekiyorum yýllara.
Týpký ben, günahsýz ve masum…
Günahsýza günah bir adam çiziyorum.
Ayakta ölümü özlüyorum…
Ne gölgeli, ne de gölgesiz;
Bir adam çiziyorum…

Kübra ÞENAL

Sosyal Medyada Paylaşın: