Umut lll

kolum kanadýmý kýrdým önce
sonra dört duvarla sýnýrladým düþlerimi
ki artýk ne zaman uçmaya yeltense ellerim
gökyüzü daralýr
ve uçsuz bucaksýz
karanlýk bir ormana dönüþür her yer...

insan hiç gülüþlerini gölgeler mi ?
doðrusu
kendimden ummazdým bunu...
düþmaným oldum þimdi düþmaným...

sonra bir cigara yaktým
olmadý bir cigara daha
paket yarýlandý sokaklarý aðýr aksak arþýnlarken öylece...
dumaný baþýmda hala
biliyorum
biliyorum ki efkarlý bir dað gibiyim bu aralar
ve çýð düþürmekte çýðlýðým
olur olmaz yerlere...

boðulmak üzeriyken þehir ve eþgalim
az biraz rüzgar iliþir ceplerime
az biraz gülümseme
kýrýntýsýyla olsada...

telaþlý bir Kedi’nin kaçýþýna þahit oluyor gözlerim
aðzýnda belirli belirsiz bir þeyler...
ve ilk kapý aralýðýndan sýzarak kaybolur
fýrça’sýyla yaþlýca bir amca
nereye kaçtý o þerefsiz diye baðýrmakta
bütün mahalleye söver gibi...
tersi istikameti gösterip
ahanda þu tarafa kaçtý emmi der demez
amca soluðu diyer sokakta alýr...

ve yol yeniden uzamaya baþlar
gelip geçen yüzlerle bir olur gözlerim sonra

biliyorum biliyorum
külleri/rüzgara emanet olsada hala mutluluðun
Meltem’in þimdi yüzümü okþayýþý da çok þeye gebe olsa...

ki ceplerimde hala
yarýna yetecek kadar duman bulunmakta
ve bu/
yeni bir Deniz için kulaç atmaya yetecek çoðunlukta..
çünkü bu benim ne ilk
ne de son kanat çýrpýþýmdý...

ve akþamýn ilk saatleriyle
yeniden kan sýzar kanatlarýmdan
oysa ben hiç bir akþam kanat çýrpmamýþýmdýr mutluluða
Ayýþýðý aydýnlatsa bile her yaný...

ki hala göçük altýndayým/duymuyormusunuz ?
cesedi bulunamayan bir madenci gibi
ama kabahatin çoðu benimdir/ benim...
biliyorum biliyorum.

24 Eylül 2010
Malazgirt’li
Sosyal Medyada Paylaşın: